Ναί, ὑπάρχουν κάποιες στιγμές στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου φεύγει ἀπό τίς σκέψεις του, ὡς πρός τίς ἀνάγκες τῆς καθημερινότητός του. Ἄλλοτε πάει σε μή γόνιμες καί φλύαρες σκέψεις, καί ἄλλοτε ἀγκίζει –ἅπτεται– ἔστω καί ἐλάχι-στα, τήν λεγομένη γόνιμο γῆ τῆς ψυχῆς του. Αὐτές οἱ ἐλάχιστες στιγμές, κάτι σάν τίς συγκρούσεις στίς νεφέλες τῶν πρωτονίων καί τῶν φωτο-νίων, ἄφησαν κάποια ἴχνη ἀπό τίς ἀναλαμπέςς τους, τίς ὁποῖες προσπάθησα νά θέσω σέ λέξεις πού νά ἔχουν ἕνα ταιριαστό νόημα, σάν τό ἀπόσταγμα ἑνός παλαιοῦ καλοῦ οἲνου.
Ποτέ δέν φεύγουμε γυμνοί,
ὅταν ἡ ψυχή μας ἔχει,
ἔστω κι’ ἐλάχιστο μέρος
τῆς θείας νυκτός,
ἀπ’ τήν ἁπτότητα τοῦ καλοῦ πού πραγμάτωσε,
καί φόρεσε σάν χιτῶνα...
Στούς ὄρθρους,
τοῦ κύκλου τῆς Ζωῆς της.
