"Δεν είναι λογοτέχνημα κι όμως, στην αφηγηματικότα ξεπερνάει πολλά κείμενα "καθιερωμένων" λογοτεχνών. Κι αυτό, γιατί μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας...
Το σημαντικό είναι η ψυχογράφηση, που επιχειρεί ο συγγραφέας, των μεγάλων και μικρών ηγετών του στρατεύματος: μοναδική επιδίωξή τους η προσπάθεια για "αποκήρυξη του επάρατου κομμουνισμού", που περνάει μεσ' από ιλαροτραγικές καταστάσεις...
Ο "ήρωάς" μας, με εύστοχες παρατηρήσεις στη ρέουσα αφήγησή του επισημαίνει το αλλοπρόσαλλο του αντικομμουνιστικού "αγώνα" μέσα στο στρατό...
Οι άνθρωποι και ανθρωπάκια, που ο συγγραφέας σε κάνει συχνά να τα ...λυπάσαι, διατυπώνουν "ιδεολογικά θέσφατα", που προσδιορίζουν την ...ελληνικότητα των Ελλήνων, ήτοι τον "εθνικοφρονισμό"..."
(Κώστας Τσαούσης - "Έθνος", 3/2/1982)
