Στα όσα χρόνια γράφω, παρατηρώ ότι γράφω καλύτερα όταν είμαι θυμωμένος. Ο θυμός αυτός γίνεται παραλογισμός όταν στρέφεται ακόμα κι ενάντια στο θεό: "Παραιτήσου επιτέλους, Κύριε" φωνάζω "να αναλάβει ο Άνθρωπος!" Και είναι πράγματι η λογοτεχνία μια τρέλα που εγώ την έχω και σαν θεραπεία της τρέλας. Θεωρώ λοιπόν ταλέντο μου το θυμό μου, δεν έχω άλλο. Μπορεί να εκφράζεται με οδύνη, όπως στις Στρατιωτικές Ασκήσεις. Ή με κλαυσίγελο και πικρότατο χιούμορ-φαρμάκι, όπως στην "αφιέρωση στον αγαπημένο μου Κοσκωτά" και στο Τσέρνομπιλ. Κοντολογίς, και τις πέντε αυτές αληθινές ιστορίες τις έγραψα θυμωμένος. Και εύχομαι βέβαια -αν δεν αλλάξει η ζωή όσο υπάρχω- να μη μου περάσει ποτέ ο θυμός.
