Οι μελέτες που περιλαμβάνονται στους δύο τόμους, παρά τον γενικό τίτλο "σύμμεικτα" που δεν υποβάλλει την ιδέα της ενότητας, έχουν κατ' ουσίαν αλληλοσυμπληρούμενο και αλληλοεξαρτώμενο χαρακτήρα. Η βαθύτερη ενότητα τους έγκειται στο ότι αναφέρονται στις τρεις διαστάσεις του δικαίου, την κοινωνιολογική, την θεωρητική και τη δογματική, οι οποίες, και οι τρεις, είναι αναγκαίες για την ουσιαστική γνώση του δικαίου.
Στον πρώτο τόμο το κέντρο βάρους βρίσκεται στην κοινωνιολογική έρευνα, και δη την εμπειρική, που σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με τις νεώτερες εξελίξεις στον χώρο της ανθρώπινης εργασίας και τους κανόνες που την διέπουν. Το δεύτερο σκέλος του τόμου αφορά την θεωρητική ανάλυση βασικών νομικών εννοιών, όπως του δικαιώματος και της υποταγής ως σύστοιχης έννοιας, της δικαιικής τάξης, κ.ά., και επιχειρείται η τεκμηρίωση μίας νέας αντίληψης με βάση την θεωρία της κλιμακωτής δομής του δικαίου. Το τρίτο μέρος αφορά σχέσεις θρησκείας και δικαίου από διάφορες σκοπιές και αποκτά με τον καιρό μεγαλύτερη σημασία, και λόγω της ευρωπαϊκής διάστασης του θέματος.
Ο δεύτερος τόμος είναι αφιερωμένος στο κοινωνικό δίκαιο που ως όρος δεν είναι συνήθης, αλλά αντιμετωπίζει τον άνθρωπο και στην εργασία του και εκτός αυτής, περιλαμβάνει δηλαδή τους κανόνες τόσο του δικαίου της εργασίας όσο και του δικαίου της κοινωνικής προστασίας. Η ενότητα του παλαιού αυτού "ζεύγους" (ο γαλλικός όρος droit social αποδίδει και τους δύο κλάδους) έγκειται στο ότι και τα εργασιακά και τα εκτός της εργασίας δικαιώματα του ανθρώπου αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο κοινωνικών δικαιωμάτων που αποσκοπεί στην εξασφάλιση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης του Συμβουλίου της Ευρώπης εκφράζει κατά τον πληρέστερο ανά τον κόσμο τρόπο, αυτήν την ενότητα των κοινωνικών δικαιωμάτων που συγχρόνως θεμελιώνει το κοινωνικό δίκαιο ως αυτοτελή κλάδο του δικαίου.
Ο Νικήτας Αλιπράντης γεννήθηκε το 1941 στη Σπάρτη. Φοίτησε στο τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εν συνεχεία στο τμήμα Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ίδιου Πανεπιστημίου. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Ανωτέρων Ευρωπαϊκών Σπουδών του Στρασβούργου και στη συνέχεια (1967-1970) στα Πανεπιστήμια της Κολωνίας και της Τυβίγγης. Είναι αριστούχος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, στο οποίο το 1988 εξελέγη τακτικός καθηγητής. Από το 2000 είναι ομότιμος καθηγητής του ίδιου Πανεπιστημίου. Παραμένει όμως μέλος του Εργαστηρίου Κοινωνικού Δικαίου και εξακολουθεί να διευθύνει διδακτορικές διατριβές. Ο Νικήτας Αλιπράντης εξελέγη το 1982 καθηγητής και στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο οποίο δίδαξε Εργασιακό Δίκαιο (Ελληνικό και Διεθνές), Δίκαιο Κοινωνικής Ασφάλειας και Κοινωνιολογία του Δικαίου. Με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε στο πανεπιστήμιο αυτό το Εργαστήριο Συγκριτικού και Ευρωπαϊκού Εργασιακού Δικαίου. Από το 1996 μέχρι το 2008 ήταν ανεξάρτητος εμπειρογνώμων, μέλος (αντιπρόεδρος 2001-2006) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Με την ιδιότητα αυτή έχει μετάσχει σε διάφορες αποστολές σε Ευρωπαϊκά Κράτη οι οποίες απέβλεπαν στην επίλυση ζητημάτων συνδεομένων με την μη κύρωση ή την μη (ή ελλιπή) εφαρμογή διατάξεων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη. Με την ιδιότητα του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα έχει μετάσχει σε ερευνητικές επιτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από το 2004 μετέχει στη γαλλογερμανική ομάδα πανεπιστημιακών που οργανώνει μεταπτυχιακά σεμινάρια κοινωνικών επιστημών σε αφρικανικές (υποσαχάριες) χώρες. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Εργασιακού Δικαίου). Είναι επίσης μέλος της ελληνικής και γαλλικής εταιρείας Δικαίου της Εργασίας και Κοινωνικής Ασφαλείας, της ελληνικής εταιρείας Διεθνούς Δικαίου, της γερμανικής εταιρείας Φιλοσοφίας Δικαίου και Κοινωνικής Φιλοσοφίας, της γερμανικής εταιρείας Κοινωνιολογίας του Δικαίου, της γαλλικής εταιρείας Συγκριτικής Νομοθεσίας κ.ά. Έχει συγγράψει πλήθος μελετών σχετικών με την κλιμακωτή δομή του δικαίου, την κοινωνιολογική εξέταση των εξελίξεων στον χώρο των συλλογικών διαπραγματεύσεων στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες, την εμπειρική έρευνα του φαινομένου της κατ' οίκον εργασίας και του βαθμού προστασίας αυτής και γενικότερα τη θεωρητική κοινωνιολογία και τη θεωρία του δικαίου. Έχει επίσης συγγράψει μελέτες για τις ατομικές και συλλογικές σχέσεις εργασίας καθώς και τα ευρύτερα κοινωνικά δικαιώματα.
