Το ποιητικό έργο του Μάνθου Ιωάννου (1665-1748) από τα Ιωάννινα αναφέρεται στην ανάκτηση της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς και την άλωση του Ναυπλίου (1715). Ο ελάχιστα γνωστός Ηπειρώτης ποιητής, που είχε βρει καταφύγιο στη Βενετία, θρηνεί τη νέα σκλαβιά των ομογενών του Μωραϊτών, παραβάλλοντάς την με την αιχμαλωσία των Εβραίων στην Αίγυπτο. Στο δεύτερο μέρος της έκδοσης ο συγγραφέας δημοσιεύει έμμετρες παραβολές με θεολογικό διδακτικό περιεχόμενο (περί μελλούσης Κολάσεως, περί υπερηφανείας, περί φυλαργυρίας, περί κακής υπανδρείας, περί των γυναικών, περί λαιμαργίας κ.ά.), που αντανακλούν τις νοοτροπίες και κοινωνικές πρακτικές της εποχής, και μία σύντομη αφήγηση της επίγειας ζωής του Ιησού.
Η αναστατική έκδοση περιέχει γλωσσάρι και την κυριότερη βιβλιογραφία για το ποίημα και την εποχή, τα οποία συνέταξε ο Γεώργιος Πλουμίδης.
