ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΔΙΣΤΟΜΟΥ ΒΟΙΩΤΙΑΣ

Ήδη το 1993 συµπληρώνονται σχεδόν τριάντα χρόνια από την έναρξη λειτουργίας του οικισµού και τα παιδιά που µεγάλωσαν εκεί και έχουν τώρα φύγει και ζουν αλλού, φαίνονται να περνούν σε µια διαδικασία αναστοχασµού και αναµέτρησης, προσωπικής και συλλογικής, µε το πολύτιµο παρελθόν της εφηβείας και της πρώτης τους ενηλικίωσης σε έναν χώρο που όπως λένε «τους γαλούχησε και τους άνδρωσε, αλλά δεν θα τους ανήκει ποτέ». Ήταν τότε ακριβώς η ώρα και ο λόγος µετατροπής τής κάποτε βιωµένης και τώρα εγκαταλειφθείσας κοινότητας σε «φαντασιακή κοινότητα», σε µια κοινωνικά κατασκευασµένη κοινότητα, µια οµάδα ως µέλη της οποίας αντιλαµβάνονται τους εαυτούς τους και µέσω της οποίας έχουν την αίσθηση του «συνανήκειν». Πολύ διεισδυτικά γράφουν οι ίδιοι: «Αν δεν παίρναµε µιαν απόφαση, τίποτε από τις παλιές καλές µέρες δεν θα µας ανήκε και δεν θα θυµόταν κανείς το πέρασµά του, κυρίως µάλιστα δεν θα το µοιραζόταν πια».