... Ήξερε τώρα πολύ καλά γιατί ήταν εκείνη η εκδήλωση· όλα τα χρόνια που πέρασαν, με τις σπουδές, με τη διδασκαλία, με την ομοσπονδία και ακόμη με τη Βουλή, η μητέρα Μάρθα δεν ένιωσε τη χαρά. Είχε κλείσει την καρδιά της γιατί βρισκόταν μακριά ο γιος της. Τώρα όμως που ξαναγύρισε στο ανθρακωρυχείο, ακολουθώντας την παράδοση του πατέρα του, τον έβλεπε με τα μάτια της χαράς και της ικανοποίησης. Η σκληρή ανάγκη για δουλειά τον ξανάφερε στο ανθρακωρυχείο, ενώ ο Αρθούρος δεν ήταν πια αφεντικό αλλά ένας απλός επόπτης. Και δεν ήταν ο μόνος που αναγκαζόταν να δουλέψει σκληρά για να ζήσει...
