Με ιδιαίτερη χαρά προβαίνουμε στην έκδοση των άρθρων, ποιημάτων και μεταφράσεων του λόγιου ανδρός που έζησε ανάμεσα μας ως ο δίκαιος της Γραφής και άφησε ανεξίτηλο το ίχνος της παρουσίας του. Τα κείμενα αυτά δεν αποτελούν συστηματική γραφή ειδικού μελετητή, αλλά σπουδή στα καίρια και σημαντικά της ζωής της προσδιορισμένης ως "ζωής εν Χριστώ". Όσοι τον γνώρισαν ξέρουν πόσο η δια βίου σπουδή ήταν τρόπος ζωής του, αλλά ξέρουν επίσης ότι υπήρχε άξονας αναφοράς που του επέτρεπε να αξιολογεί και να κατατάσσει τους καρπούς των αναζητήσεων. Τέτοιοι καρποί είναι και τα κείμενα που περιέχονται σ' αυτό το βιβλίο.
[...] Τα κείμενα που περιέχονται στο παρόν βιβλίο προωτοδημοσιεύθηκαν σε περιοδικά - στο τέλος του βιβλίου παρατίθενται λεπτομερώς αυτές οι πηγές. Κρατήσαμε την ορθογραφία που είχαν τα κείμενα στις πρώτες τους δημοσιεύσεις. Μικρές επεμβάσεις έγιναν σε σημεία στίξεως, καθώς και σε αποκατάσταση μερικών γραφών σε παραθέματα. Πιστεύουμε ότι και μόνο αυτά τα κείμενα σκιαγραφούν με τον καλύτερο τρόπο τα ενδιαφέροντα, τις αναζητήσεις και τη διαδρομή του Απόστολου Αλεξανδρίδη.
(από το σημείωμα του εκδότη)
Ο Απόστολος Αλεξανδρίδης γεννήθηκε το 1919 στην Ιστιαία Ευβοίας, όπου και τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Ακολούθως σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και έλαβε το πτυχίο του Πολιτικού Μηχανικού. Το 1950 νυμφεύθηκε την Αικατερίνη Στρατηγού. Το 1952 μετέβη, μαζί με τη σύζυγο του, στο Leoben της Αυστρίας, με τριετή υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές. Ειδικεύθηκε στον τομέα της μεταλλειολογίας στην εκεί Πολυτεχνική Σχολή, και μετά την επιστροφή του διορίσθηκε στην εταιρεία ULEN (μετέπειτα Ελληνική Εταιρεία Υδάτων), όπου και εργάστηκε μέχρι τη συνταξιοδότησή του (1985) ως Αρχιμηχανικός.
Καθοριστική υπήρξε η γνωριμία του με τον Δημήτρη Κουτρουμπή (1921-1983) το 1957, γνωριμία που εξελίχθηκε σε βαθειά φιλία. Κοντά του και μαζί του συζήτησε, κατέθεσε και πήρε, ανέπτυξε και κατέγραψε πλήθος θεμάτων που αφορούν τον εκκλησιαστικό βίο. Διαμόρφωσε εκ νέου τη στάση του απέναντι στο σώμα της Εκκλησίας και επέλεξε να υπηρετεί την ποίησή της και το μέλος της ως εθελοντής λαμπαδάριος, κατ' αρχάς στο μετόχι της Μονής του Σινά (Αγία Αικατερίνη) και τελικά στον ιερό ναό των Αγίων Αναργύρων της Εξαρχίας του Παναγίου Τάφου, στην Πλάκα - προστρέχοντας επίσης και σε άλλους ναούς όταν τον χρειάζονταν. Υπήρξε από την αρχή μέλος της συντακτικής ομάδας που εξέδωσε το περιοδικό "Σύνορο" από το 1964 μέχρι την άνοιξη του 1967 (δώδεκα τεύχη), περιοδικό που επηρέασε θετικά τη λόγια και χριστιανική σκέψη στον τόπο μας.
