Στους πολλούς ίσως φανεί απίστευτο ή έστω υπερβολικό το γεγονός ότι για τον συγγραφέα, τον όποιον συγγραφέα, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, όλα ανεξαιρέτως τα γραπτά του έχουν στην ψυχή και την καρδιά του, στο νου και τη σκέψη του, την ίδια ακριβώς θέση που έχουν τα βιολογικά του παιδιά, είναι δηλαδή και αυτά "παιδιά του". Είναι τα "γραπτά" παιδιά του, που τα αγαπάει και τα χαίρεται, τα καμαρώνει και τα λαχταράει, όπως ακριβώς χαίρεται και αγαπάει τα βιολογικά του παιδιά, γιατί και αυτά, τα "γραπτά" παιδιά του, βγήκαν από την ίδια μήτρα, το ίδιο μυαλό και την ίδια ψυχή! Είναι και αυτά αίμα του μιας και η μελάνη που βγήκε από την πέννα του την ώρα που τα έγραφε, όταν, θέλω να πω τα "γεννούσε", δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αληθινό, κοχλαστό αίμα βγαλμένο μέσα από την καρδιά του!
Ο Βασίλειος Νικόπουλος γεννήθηκε το 1942 στο χωριό Πωγωνίσκος της επαρχίας Κόνιτσας του νόμου Ιωαννίνων. Είναι έγγαμος, με δύο τέκνα. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο Κόνιτσας με άριστα και εισήχθη στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, επιτυχών πρώτος στις εισαγωγικές εξετάσεις. Πήρε το πτυχίο του με άριστα και αναγορεύθηκε διδάκτωρ του ίδιου πανεπιστημίου. Το 1971 εισήλθε στο δικαστικό σώμα και διορίστηκε έμμισθος πάρεδρος παρά πρωτοδίκαις στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. Διήλθεν επιτυχώς όλες τις βαθμίδες της δικαστικής ιεραρχίας και το 2007 επελέγη Πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Δημοσίευσε πολλές νομικές μελέτες σε διάφορα νομικά περιοδικά.
Παράλληλα όμως με την επιστήμη και το υψηλό του λειτούργημα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το διήγημα "Το τάμα", το όποιο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νέα Εστία", όπου δημοσίευσε μια σειρά διηγημάτων.
