Άβυσος λένε είναι η ψυχή τ' ανθρώπου. Και πραγματικά, έτσι είναι. Τη μια στιγμή διακινδυνεύει τη ζωή του, ή και θυσιάζεται για έναν άλλον όμοιό του, την άλλη αδιαφορεί γι' αυτόν, τον περιφρονεί, τον μισεί. Μα τι 'ναι τέλος πάντων αυτό που τόσο έυκολα προσφέρουμε και ονομάζουμε αγάπη; Είν' ένα δυνατό συναίσθημα που ταυτόχρονα είναι και τόσο αδύναμο, τόσο ευάλωτο κι' απ' την παραμικρή ακόμη περίπτωση; Είναι μια λέξη μας ιδεατή, μα τόσο νοητή που την περνάμε στα κομπιούτερ μεσ' στη μνήμη του εγκεφάλου μας κι' οπόταν θέλουμε τη σβήνουμε; Είναι κάτι που παραμερίζει την ασχήμια μέσα μας, αλλά μια λέξη σαν "ηλίθια", ή "άρχισα να σε σιχαίνομαι" το εκτοπίζει και το σβήνει;
Ναι, αυτό είναι. Ένα λεπτό συναίσθημα απ' τα λεπτότερα και τα πιο όμορφα του εσωτερικού μας κόσμου, που σαν φορτσάρουν άλλα συναισθήματα -τους μίσους, της απογοήτευσης, της σιχασιάς- το καπακώνουν και τις πιο πολλές φορές ολοκληρωτικά το σβήνουν.
Ο Ευριπαίος Κατερίνης γεννήθηκε το 1925 στη Νάξο. Φοίτησε στο Γυμνάσιο του νησιού του. Πριν από τα είκοσί του χρόνια, ήρθε στην Αθήνα και για καριέρα κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό. Τώρα είναι συνταξιούχος, απόστρατος αξιωματικός. Από τον καιρό της υπηρεσίας του, ασχολήθηκε με τις κοινωνικές επιστήμες και τα γράμματα. Διηγήματα και ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σ' εφημερίδες και περιοδικά, κυκλοφόρησαν κι αρκετά βιβλία του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
