Και τώρα που τα 'γραψα όλ' αυτά και ξαναθυμήθηκα τα παλιά, κάθομαι και σκέφτομαι: "Πότε άραγε ήτανε καλύτερα; Τότε που δεν είχαμε να φάμε, μα δε μας έλειπε το χαμόγελο ή τώρα που τα 'χουμε όλα, αλλά μας έχει κυριεύσει το άγχος και η απληστία";
Ακούω μερικούς που λένε πως λαχταρούνε την "παλιά καλή εποχή" και δεν ξέρω αν έχουνε δίκιο ή άδικο.
Σήμερα τα Ζωνιανά είναι ένα κεφαλοχώρι κι οι κάτοικοί του, χωρίς να είναι πλούσιοι, ζούνε από την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια της γης.
Δε θα ασχοληθούμε όμως με τη σημερινή του κατάσταση. Οι θύμησές μας γυρνούνε πίσω, στη δεκαετία του '40. Τότε που οι άνθρωποί του ήτανε πιο φτωχοί, μα και πιο αγνοί. Τότε που στους γάμους μεθούσανε πίνοντας ρακή αντί ουίσκι.
Ο Αντώνης Παπαδάκης γεννήθηκε στα Ζωνιανά Ρεθύμνου. Σε ηλικιάς έντεκα χρονών άφησε το χωριό του και πήγε στο Ηράκλειο, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Εργαζόταν την ημέρα και το βράδυ φοιτούσε σε νυχτερινό σχολείο. Σπούδασε οικονομικά και λογιστική.
Στα λογοτεχνικά δρώμενα εμφανίστηκε την δεκαετία του '60 με διηγήματα και άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.
Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνονται:
"Εγώ μια φορά αγάπησα", "Ο δρόμος των Μελιτάκων", "Το προξενιό της Ζαχαρένιας", "Η άλλη Αδαμαντία", "Έρωτες στο σπήλαιο Σφεντόνη".
