Τα ποιήματα ανατρέχουν σε θεματικές περιοχές οικείες του Ηλία Τσέχου: μοναξιά, αίσθηση απώλειας αγαπημένων προσώπων, ανικανοποίητος έρωτας, αλλά και προσδοκία του έρωτα, ο ρόλος της ποίησης, ο πόνος και η οργή για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Ευδιάκριτη είναι και η παρουσία της προηγούμενης συλλογής "Νόμος αφιερώσεων" σ’αρκετά ποιήματα του, άλλοτε υπαινικτικά, άλλοτε ρητά εμφανίζεται ο τόπος μέσα στον οποίο κινείται και δημιουργεί το ποιητικό υποκείμενο με εμφανείς αναφορές και σε αυτοβιογραφικά στοχεία. Ο λόγος του αρηματικός (ελάχιστη χρήση ρημάτων) λυρικός και πληθωρικός. Ο Ηλίας Τσέχος διακονεί την ποίηση με πάθος και συνέπεια γι’αυτό και τονίζει: "και να ξεχάσω δεν μπορώ πως είμαι λέξη".
Ο Ηλίας Τσέχος γεννήθηκε το 1952 στο Γιαννακοχώρι Νάουσας. Από το 1976 έως το 2001 έζησε στην Αθήνα. Συμμετείχε για δέκα χρόνια στα μπαλέτα της Δόρας Στράτου (1976-1986) σα χορευτής. Συνεργάστηκε στις κινηματογραφικές ταινίες των Κούνδουρου, Τζεφιρέλι, Αγγελόπουλου, Ζερβουλάκου, Ψαρρά, Αχουριώτη, Χαραλαμπόπουλου, Σμαραγδή, Ρακιντζή, Χούρσογλου κ.ά.
Από το 2002 δημοσιογραφεί σε τοπικές εφημερίδες των νομών Ημαθίας και Πέλλας. Ποιήματα και στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από τους Θόδωρο Αντωνίου, Τάσο Γκρους. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, λιθουανικά, αλβανικά. Στη ζωή και το έργο του αναφέρονται τα ντοκιμαντέρ του Ηλία Ιωσηφίδη, "Από πέτρα και χρόνο" (2009), "Ή σταγόνα ή ωκεανός" (2010).
Στις ποιητικές του συλλογές περιλαμβάνονται: "Έρημη αλήθεια" (Κέδρος, 1978), "Ταγμένα" (Διογένης, 1980), "Δάφνε πόταμε" (Διογένης, 1981), "Ανθέμια" (Κέδρος, 1982), "Τα πάθη που φοράς" (Θεωρία, 1983), "Φωνές σ’ ένα μουσείο, Απρόοπτη ύλη, Μύθοι σγουροί" (Ηριδανός, 1985), "Διώροφο μέλλον" (Σύγχρονη Εποχή, 1988), κ.ά.
