Ο τίτλος της συλλογής μελετημάτων για το δραματικό έργο του Παναγιώτη Σούτσου παραπέμπει στη γνωστή (ανώνυμα δημοσιευμένη) σκωπτική απάντηση του Κωνστ. Ασώπιου, "Τα Σούτσεια, ήτοι ο Κύριος Παναγιώτης Σούτσος εν γραμματικοίς, εν φιλολόγοις, εν σχολάρχαις, εν μετρικοίς και εν ποιηταίς εξεταζόμενος", Αθήνα 1853, στο μανιφέστο του Σούτσου, "Νέα Σχολή του γραφομένου λόγου ή Ανάστασις της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης εννοούμενης υπό πάντων", Αθήνα 1853, όπου ο συγγραφέας του κάνει μια αφελή και μεγαλόστομη προσπάθεια να εμφανίσει τον εαυτό του ως Κοραή της αρχαΐζουσας.
Το δοκίμιο αυτό ήταν η αφορμή μιας θύελλας αντιδράσεων και διενέξεων αποτελεί τομή στις εξελίξεις γύρω από το γλωσσικό ζήτημα. Μολοντούτο η διακειμενική αναφορά του τίτλου αυτού του τόμου δεν έχει σατιρική χροιά, αλλά παραπέμπει με σαφήνεια στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όταν το δραματικό έργο του Παν. Σούτσου είχε πλέον ολοκληρωθεί: και τα πέντε αυτά δραματικά έργα αποτελούν την πιο ακραία έκφανση του Ρομαντισμού στην ελληνική δραματολογία του πρώτου μισού του 19ου αιώνα. Ο Παναγιώτης Σούτσος είναι ο κύριος εκφραστής του ακραιφνούς Ρομαντισμού ανάμεσα στους δραματουργούς του νεοελληνικού θεάτρου στο χρονικό διάστημα 1830-1850.
Η ελληνική ρομαντική δραματογραφία έχει παρεξηγηθεί από την κριτική και τους μελετητές σχεδόν έως σήμερα, ενώ τα μελετήματα του τόμου αυτού προσπαθούν να αποκαταστήσουν την αναγνώριση της ελληνικής ρομαντικής γραφής στη δραματουργία.
