Βρες ένα ψέμα
απ' το μικρό του δάχτυλο να κρατηθείς
καθώς βυζαίνεις άδειο
κι ο πόνος σε βουβαίνει
Περνά ένα γαλάζιο πότε-πότε
μ' ένα χάδι στη στροφή
ας λιγοστεύει η ζωή
καταργώντας τα κτητικά
κι άλλες του νου νυχτωδίες
Σ' αυτό το λίγο βυθίζεται η ελπίδα
κι απ' αυτό αναδύεται να σε γελάσει πάλι
[...] Διακρίνουμε στη γραφή του Πάνου Κυπαρίσση τα στοιχεία μιας ποιητικής που συνδέεται με την εντοπιότητα και την καταγωγή, που πραγματεύεται το θέμα ενός ενδότερου νόστου και τον ανάγει, με τις δημοτικές υπομνήσεις αλλά και την απερίφραστη λιτότητα του ελεύθερου στίχου, σε ύλη βαθιά βιωματική και αφηγημένη. Έχοντας πίσω του μια ενήλικη ζωή με σκηνικό υπόβαθρό της την καθημερινότητα του μεγάλου αστικού κέντρου, ο ποιητής θυμάται, διαλέγεται με την παιδική του ηλικία και συνομιλεί με το αίμα και με τον τόπο του.
[...] Εκτός από μετάλλευμα, η μνήμη αναδεικνύεται και η ίδια σε φως που καθιστά ορατό τον κόσμο και του δίνει σχήμα. Προκειμένου να αποδώσει κάτι που γίνεται αντιληπτό ως τέλος εποχής, ο Κυπαρίσσης αγγίζει και την Ιστορία, ιδίως των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, μέσα από τη μικρή κλίμακα που διεκδικεί τη φωνή της στον λόγο του βιώματος και της μαρτυρίας, εδώ που "όλα τα μουσεία θάνατο δείχνουν".
Γιάννης Δούκας , περ. ΔΙΑΒΑΖΩ, Ιούλιος - Αύγουστος 2012
[...] Ο Πάνος Κυπαρίσσης προσπαθεί με τρόπους πολλούς να συλλάβει το νόημα της στιγμής που συνιστά η ύπαρξη απέναντι στην αιωνιότητα του θανάτου. Περνώντας ο χρόνος, προελαύνει η σιωπή, παλεύει σώμα με σώμα με τον λόγο, πάντα τη νικά αυτός, αλλά κερδίζει έδαφος κι εκείνη [...]
[...] Πριν και μετά, ο κόσμος, η φύση, ο άλλος, η λέξη. Πάντα η σιωπή. Που δεν τρομάζει στα ποιήματα του Κυπαρίσση, ησυχάζει λες τον αναγνώστη με τη διακριτική παρουσία της. Ο Κυπαρίσσης αποδέχεται το σκοτάδι για να το εξημερώσει, το εξεικονίζει ως μέρος αναπόσπαστο της ύπαρξης για να το κάνει οικείο, το ντύνεται ποιητικά για να μας δείξει ότι μπορεί να είναι και απαλό, μαύρο βαμβάκι, "χνούδι μαύρο φως", άγγιγμα που σαρώνει και λυτρώνει. Πάντα στα όρια, τη μοίρα του ανθρώπου, τη μοίρα της γραφής.
Τιτίκα Δημητρούλια, εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/10/2012
Ο Πάνος Κυπαρίσσης γεννήθηκε στην Οξυά Ιωαννίνων το 1945. Σπούδασε μαθηματικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός και σκηνοθέτης στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, ενώ δίδαξε για μια περίπου δεκαετία φιλολογία και μαθηματικά στη Μέση Εκπαίδευση. Δίδαξε επίσης στη δραματική Σχολή Βεάκη, στη σχολή "Νέο Ελληνικό Θέατρο - Γ. Αρμένη", αλλά και στη Δραματική Σχολή 'Δήλος' της Δ. Χατούπη.
Έχει συνεργαστεί με την κρατική τηλεόραση, σκηνοθετώντας περισσότερα από 15 ντοκυμαντέρ και με το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, σκηνοθετώντας την ταινία "Ο Βυζαντινός Καβάφης". Τα ντοκυμαντέρ του "Τζουμέρκα" και "Κατεβαίνοντας στις Ακτές", καθώς και η μικρού μήκους ταινία του "Έωθεν" έχουν συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Γράφει ποίηση, δοκίμιο και μεταφράζει, ενώ έργα του έχουν αποδοθεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Βουλγαρικά και Τσεχικά.
Ασχολείται με τη γλυπτική και τη ζωγραφική και έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές αλλά και ομαδικές εκθέσεις.
