Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που βρέθηκα σε μια βρύση, καθώς βάδιζα μόνος μέσα στην ησυχία του δάσους. Ο νους μου και τα χείλη μου δοξολογούσαν το Θεό. Ό,τι έβλεπα, ό,τι άκουγα και ό,τι γευόμουν, το θεωρούσα δωρεά του Θεού. Όλα ήταν δικά μου. Τα πουλιά, τα έντομα, τα ερπετά, το αεράκι, ο ήλιος, οι καρποί. Δεν ήμουν όμως δεμένος μαζί τους. Τα χαιρόμουν, τα πλησίαζα, ένιωθα ότι ήταν ιερά και δεν έπρεπε να τα βεβηλώσω. Είχα μια μικρή αίσθηση του παραδείσου. Κάθε βήμα κι ένα «Δόξα σοι, ο Θεός!». Και ήταν πολλά τα βήματα μέχρι την πηγή. Κάθισα δίπλα, χωρίς να πιω νερό. Πέρασα πολλή παίζοντας με τη λάσπη, που σχηματιζόταν απ' το χώμα και το τρεχούμενο νερό. Ζωγράφιζα σταυρούς κι έγραφα ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι όλα τα δάχτυλα μου είχαν ξεραμένες λάσπες. Δίπλα μου υπήρχε ο διπλής κυκλοφορίας δρόμος των μυρμηγκιών. Αναρίθμητα μυρμήγκια πηγαινοέρχονταν με ζωηρές κινήσεις για να προλάβουν. Τι τάξη, τι εργατικότητα, τι αφοσίωση! Ολοκάθαρος ο δρόμος τους! Τα παρατηρούσα με μεγάλη προσοχή. Ήταν μια ωραιότατη εικόνα, που μου έκανε εντύπωση.
