Όταν δεν υπήρχε δεύτερος μαρκόνης στο πλοίο για να σκαντζάρουμε βάρδιες, η ακρόαση του ασυρμάτου γινόταν όλο το 24ωρο. Θες από έγνοια, θες από συνήθεια, ακόμα και όταν κοιμόμουνα τα αυτιά μου τα είχα πάντα τεντωμένα. Είναι δύσκολο να σου πω τι σήμαινε για μένα αυτή η ακρόαση. Ο μαρκόνης δούλευε πάντα μόνος, κλεισμένος σε ένα στενόχωρο καμαράκι, συντροφιά με τα μηχανήματα. Γέμιζα λοιπόν τις ώρες μου ακούγοντας διάφορα μηνύματα. Άγνωστες φωνές και άγνωστες γλώσσες, από κάπου κοντά ή από κάπου πολύ μακριά. Μηνύματα από άλλα βαπόρια, αλλά και από παράκτιους σταθμούς. Άκουγα ονόματα πλοίων, ναυλώσεις, προορισμούς. Είχε τύχει να ακούσω και για ναυάγια, αλλά αυτό, όπως καταλαβαίνεις, δεν μου ήταν διόλου ευχάριστο.
Ο Χρήστος Μαλανδράκης γεννήθηκε το 1910 στον Πειραιά και πέθανε το 2007 στη Νέα Πεντέλη.
Μη Διαθέσιμο
