Κάποια στιγμή πρέπει ν' αφήσεις τη ζωή σου λίγο πιο πίσω, για να τη δεις όπως πραγματικά είναι και να την ξαναρχίσεις με καινούρια ορμή.
Στα δώδεκα χρόνια της η Ναν, ένιωθε πως μπορούσε να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα, στο μέσο της ζωής του, με τα όνειρά της ξεφτισμένα, ξεκινάει ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, συντροφιά μ' ένα τιρκουάζ δερματόδετο ημερολόγιο.
Στις άσκοπες περιπλανήσεις της καταγράφει ανομολόγητες σκέψεις, μιλάει με αγνώστους και στέλνει γράμματα στον άντρα της προσπαθώντας να του εξηγήσει: "Εδώ και καιρό αισθάνομαι πως πνίγομαι... Δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω να σου μιλάω για όσα μου συμβαίνουν... Στεκόμουν από πάνω σου σερβίροντας καφέ και μέσα μου ούρλιαζα..." - μέχρι που ξαναβρίσκει το δρόμο του γυρισμού στο σπίτι.
Τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει να χάσουμε τη δύναμη, τη διορατικότητα, τη σιγουριά μας; Και πάνω απ' όλα πώς μπορούμε να τα ξανακερδίσουμε;
