Παντού στην Ελλάδα, βλέπουμε ανθρώπους που άφησαν πίσω τους κάποια πατρίδα και τρέχουν στην Ευρώπη για το μεροκάματο. Τους κοιτάμε με δυσπιστία, ίσως και με φόβο, ξεχνάμε όμως ότι κάποιοι από μας, στη δεκαετία του ’60, είχαν βρεθεί σε παρόμοια θέση στα εργοστάσια της Γερμανίας, στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου ή στις παγωνιές της Σουηδίας.
Όλοι αυτοί, τώρα και τότε, δε μπορούν να κρύψουν την οργή τους για τη "μητριά" πατρίδα που τους έδιωξε κι αναγκάστηκαν να κάνουν τόπο και πατρίδα, εκεί που βρίσκουν το φτωχό και πικρό ψωμί της ξενιτιάς. Ξέρουν πως ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις είναι να τολμήσεις. Με σαπιοκάραβα στα ταραγμένα νερά της Μεσογείου, με ατελείωτες πορείες στα χιονισμένα βουνά, ή με συμβόλαια που δεν καταλάβαιναν τι γράφουν...
Κι αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι γυναίκες, μας ιστορούν τα πάθια τους, τις λίγες χαρές και τις άπειρες λύπες, τα χτυποκάρδια τους: η λεβεντόκορμη Αλεξάνδρα, η αγρότισσα, που η αξία της ήταν όσο κι ενός αλόγου. Η Ιρίνα, το παιδί "φάντασμα", το παιδί στον αέρα. Χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητα. Η γιαγιά με το μαύρο τσεμπέρι που έβαζε σημάδια στους δρόμους του Βερολίνου για να μη χαθεί κι η Ντανιέλα που έβαζε κι αυτή σημάδια στους δρόμους της Αθήνας για να πάει στη θάλασσα με τα πόδια... Η Βασιλική που δε νοιαζότανε καθόλου γιά το ακόρντ κι η Ελένη που χτυπήθηκε από τους νεοναζί. Κι η Κίτσα, κι η Βάσω κι η Χριστίνα και τόσες άλλες που δε μπόρεσαν να μας ανοίξουν την καρδιά τσυς...
Η Κατερίνα Ζωιτοπούλου - Μαυροκεφαλίδου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και τελείωσε το γυμνάσιο. Κατόπιν πήγε στο Δυτικό Βερολίνο, όπου σπούδασε ηλεκτρολογία στο Πολυτεχνείο. Μετά το προδίπλωμα μεταγράφηκε στην Κρατική Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, απ' όπου αποφοίτησε το 1965.
Εργάστηκε για πολλά χρόνια στην τηλεόραση του Δυτικού Βερολίνου και σε κινηματογραφικές παραγωγές σαν υπεύθυνος για το μοντάζ σε ταινίες ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους και διαφημιστικά. Το 1978 προσλήφθηκε σαν ειδική σύμβουλος για το μοντάζ στην Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης προσπαθώντας να μεταδώσει στους μαθητές της, εκτός από τις τεχνικές γνώσεις και το αισθητικό κριτήριο στην εικόνα και στον ήχο. Ταυτόχρονα παρακολουθούσε στο πανεπιστήμιο ειδικά μαθήματα για την ιστορία, το δίκαιο και την κοινωνιολογία του κινηματογράφου. Την ίδια εποχή έγραφε άρθρα και ανταποκρίσεις σε εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας και του Βόλου για τους Έλληνες μετανάστες, καλλιτεχνικά και πολιτιστικά θέματα, ταξιδιωτικές περιγραφές κ.ά.
Το 1983 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου είχε εργαστήριο επεξεργασίας κινηματογραφικών ταινιών (μοντάζ) και εργάστηκε σαν μοντέρ σε διάφορες εξωτερικές παραγωγές της κρατικής τηλεόρασης, των υπουργείων Πολιτισμού, Γεωργίας κλπ.
Με την επικράτηση του βίντεο στις τηλεοπτικές παραγωγές ασχολείται με μεταφράσεις κλασικών έργων της γερμανικής λογοτεχνίας, την επιμέλεια εκδόσεων και τη συγγραφή σεναρίων.
