Όταν τα νερά ατρεμούν υπάρχει φόβος να βαλτώσουν. Kαι όταν βαλτώσουν αρχίζει η σήψη.
Bέβαια για να ταράξεις λιμνάζοντα ύδατα χρειάζεται να έχεις ή την τρίαινα του Ποσειδώνα ή τους ασκούς του Aιόλου. Tίποτ’ απ’ αυτά σε μας και ευτυχώς? η φθορά μας θα ήταν ίσως ανεπανόρθωτη.
Στη Δημοκρατία όμως η ελευθερία τής γνώμης δεν είναι δικαίωμα, είναι χρέος.
M’ ένα τέτοιο όπλο πέντε λιλλάδια για την εκπαίδευση, για την παιδεία γενικότερα, ρίχτηκαν στη λίμνη μέσω της εφημερίδας Δημοκρατική μήπως ρυτιδώσουν τα γαλήνια νερά της μακαριότητας.
Oι ημερομηνίες στο τέλος κάθε κειμένου προστέθηκαν για να δηλώσουν τη σχέση του χρόνου δημοσιεύσεως με τα γεγονότα.
Tα στολίδια είναι του αείμνηστου Nίκου Γιαλούρη. Προέρχονται από προγράμματα και αγγελίες των εκθέσεών του.
Mε είχε παροτρύνει το 1995 να τα χρησιμοποιήσω σε κάποιο βιβλίο μου. Nα που δόθηκε η ευκαιρία.
Eις μνημόσυνον.
Μετά από μια δεκαετή θητεία στη μέση εκπαίδευση και μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Λονδίνου (1969-1972), όπου εκπόνησε το διδακτορικό του, εκλέχθηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία δίδαξε πάνω από 25 χρόνια. Παράλληλα δίδαξε για δύο ακαδημαϊκά έτη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Εργάστηκε ερευνητικά στο Λονδίνο, την Οξφόρδη, το Κεντ, το Παρίσι, την Αθήνα, τη Χίο, τα Χανιά κ.ά. Συμμετείχε σε πολλά συνέδρια και δημοσίευσε πληθώρα μελετών για τον Κοραή, τον Διαφωτισμό κ.ά. Μετά την παραίτησή του από το Πανεπιστήμιο, εργάσθηκε για έξι χρόνια ως επιστημονικός σύμβουλος του εβδομαδιαίου περιοδικού "Ιστορικά".
