Τετρακόσια χρόνια επανάσταση

Γνωστό είναι ότι ορισμένοι συγγραφείς και δημοσιογράφοι στην Εσπερία, όταν γράφουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες, για λόγους που καθένας αντιλαμβάνεται, δε βουτάνε την πέννα τους στο μελάνι, αλλά στη χολή τους!.. Οι κονδυλοφόροι αυτοί, εκφράζοντας δήθεν αντικειμενικά τις απόψεις τους για την ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να το παραπλανούν, προσβάλλοντας, απαξιώνοντας, ευτελίζοντας τον ελληνικό λαό και διαστρεβλώνοντας την Ιστορία του.
Αυτές τις εχθρικές για την Ελλάδα απόψεις, που είναι κατασκευάσματα ξένων προπαγανδών ή εκχύλισμα μισελληνισμού, ασπάζονται αβασάνιστα, δυστυχώς, και κάποιοι Έλληνες, άμοιροι και άσχετοι, ως φαίνεται, της ελληνοχριστιανικής Παράδοσης του τόπου τους, που παριστάνουν, ωστόσο, τους προοδευτικούς, τους ενημερωμένους, τους φωτισμένους, ακόμα και τους αντικειμενικούς αναθεωρητές της Ιστορίας. Τις υιοθετούν και τις αναπαράγουν μέσα από όλα τα Μ.Μ.Ε., όπου -με πόση ευκολία, αλήθεια!- βρίσκουν πρόσφορο βήμα! Έχουν αμφισβητήσει π.χ. τους απελευθερωτικούς αγώνες και τα επαναστατικά κινήματα των Ελλήνων κατά τη μακραίωνη περίοδο της τούρκικης σκλαβιάς. Έχουν αρνηθεί την ύπαρξη εθνικού ρόλου της Εκκλησίας και κυρίως των ιεραρχών κατά την ίδια περίοδο. [...]
Στις μεγάλες και γνωστές πηγές της Ελληνικής Ιστορίας παρατίθενται τα σημαντικότερα 20-30 επαναστατικά κινήματα της περιόδου της Τουρκοκρατίας (1453-1821). Στην παρούσα μελέτη δεν καταγράφονται μονάχα αυτά, αλλά και οι εξεγέρσεις διαφόρων περιοχών, καθώς και οι επαναστατικές δραστηριότητες των επιφανέστερων κλεφταρματολών ολόκληρου του ελλαδικού χώρου. Στους παραπάνω επαναστατικούς αγώνες -που αριθμούν περί τους εκατόν δεκαπέντε- δε συμπεριλαμβάνονται οι μετά το 1821 εξεγέρσεις στις περιοχές, που απελευθερώθηκαν αργότερα (Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη, Κρήτη κλπ.). Δεν συμπεριλαμβάνονται επίσης οι εξεγέρσεις που κατά την ίδια περίοδο έλαβαν χώρα στα νησιά εναντίον των Ευρωπαίων κυριάρχων (πολλές στην Κρήτη καθ' όλη τη Βενετοκρατία, στη Ζάκυνθο το 1628, στη Νάξο το 1563, στην Κέρκυρα το 1652, στην Κεφαλλονιά το 1761, στους Παξούς το 1810 κ.ο.κ.).
Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και άλλες πολλές ακόμα εξεγέρσεις εναντίον των Οθωμανών, που δεν κατέστη δυνατό να συμπεριληφθούν στο παρόν πόνημα, είτε γιατί δεν ανακαλύφτηκαν κατά την ερευνητική μας προσπάθεια είτε γιατί δεν υπάρχουν γι' αυτές γραπτές μαρτυρίες. Βέβαιο, ωστόσο, θεωρείται ότι η επαναστατική φλόγα, που άναψε το 1453, παρέμεινε άσβεστη καθ' όλη την Τουρκοκρατία. Άλλοτε σιγόκαιγε και άλλοτε φούντωνε, ώσπου το 1821 θέριεψε και έγινε πυρκαϊά και κατάκαψε τους αρμούς της σκλαβιάς. (Από τον πρόλογο του συγγραφέα)