Ο Ρομπέν των Δασών που έκλεβε τους πλούσιους για να τα δίνει στους φτωχούς έζησε στην Αγγλία και ευτυχώς όχι στην πόλη Νάθιν Γκάλτς, στην Αγρια Δύση, διότι οι κάτοικοι της πόλης αυτής θα τον αντιμετώπιζαν με “ριζοσπαστικούς” τρόπους: θα κρέμαγαν τους φτωχούς της πόλης.
Ο μοναχικός καουμπόυ με τα ατσάλινα νεύρα, που υπερασπίζεται τους αδύνατους και αγνοεί τον φόβο και τους ντεσπαράντος, έχει αρκετούς λόγους να διαφωνήσει μ’ αυτούς, Και καταφέρνει να κάνει τους δειλούς κατοίκους της πόλης να αναθεωρήσουν τα “πιστεύω τους” και να επανορθώσουν. Δεν αξίζει έλεος σ’ αυτούς που ισχυρίζονται και προσπαθούν να αποδείξουν ότι για να γίνει κάποιος θύμα πρέπει πρώτα να γίνει φίλος.
Παρ’ όλα αυτά, ο Λούκυ Λουκ δεν είναι μοναχικός γι’ αυτόν το λόγο. Θυμάμαι πολύ καλά, ότι την τελευταία φορά που τον συνάντησα μου είπε, προσωπικά ο ίδιος, ότι είναι μοναχικός επειδή αυτό του αρέσει και έτσι έχει επιλέξει.
Ο Rene Goscinny γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1926 στο Παρίσι. Είναι ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς στον κόσμο. Μόνον από τις περιπέτειες του "Αστερίξ", που έχουν μεταφραστεί σε 107 γλώσσες και διαλέκτους, έχουν πωληθεί γύρω στα 300 εκατομμύρια άλμπουμ. Ο Rene Goscinny ήταν ένας άνθρωπος που προκαλούσε πάντα γέλιο. Με τα κείμενά του, με τα λόγια του. Πάντα κομψός, με μια ακατανίκητη δημιουργικότητα, ως χαρακτήρας ήταν ευγενής και, ταυτόχρονα, πολύ εσωστρεφής. Έκανε πολλές τρέλες στη ζωή του κι ύστερα, γύρω στα 40, έγινε ένας ολοκληρωμένος δημιουργός και, τελικά, ένας άνθρωπος που γνώρισε την ευτυχία (μαζί με τη γυναίκα και την κόρη του). Ύστερα, υπερβολικά γρήγορα, όπως τα μπαλόνια που του άρεσε να σημαδεύει στα πανηγύρια, έσκασε η καρδιά του. Πέθανε στα 51 του, στις 5 Νοεμβρίου 1977, κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου "τεστ κοπώσεως". Εξασκώντας μια τέχνη σπάνια, χωρίς κακία, χωρίς χυδαιότητα, γεμάτη ελαφρότητα και ακρίβεια, o Rene Goscinny υπήρξε ένας παραγωγικότατος σεναριογράφος κόμικς ("Αστερίξ" με τον Albert Uderzo, "Ιζνογκούντ" με τον Jean Tabary, "Λούκυ Λουκ" με τον Morris), αλλά κι ένας συγγραφέας με μαγική πέννα ("Ο Μικρός Νικόλας", με εικονογράφηση του Sempe). Το 1959 υπήρξε επίσης συνιδρυτής (μαζί με τους J.M. Charlier και A. Uderzo) του περιοδικού "Pilote", από το οποίο γεννήθηκαν τα κόμικς που διαβάζουμε σήμερα. Από τη Bretecher στον Bilal, περνώντας από τους Gotlib, Cabu, Tardi, Mezieres, Druillet, Fred, Lob, Giraud, Christin, Pιtillon, Reiser... Είναι η τροχιά ενός τζέντλεμαν σεμνού, αστείου, εύθραυστου και μυστηριώδη που μας αφηγήθηκαν η Anne Goscinny, o Guy Vidal και ο Patrick Gaumer.
