Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Στο σπίτι όμως δεν μας άφησε ποτέ να καταλάβουμε τη δύναμη του. Δεν μας έλεγε τι να κάνουμε και δεν μας έδινε συμβουλές. Ήταν -και είναι ακόμα- πολύ διακριτικός μαζί μας. Σε περιστάσεις που χρειαζόμασταν την καθοδήγηση του συζητούσε μαζί μας και μας έλεγε τις σκέψεις του πάνω στο θέμα. Πίστευε στην κρίση μας και στον τρόπο που μας μεγάλωσε και μας άφηνε να χρησιμοποιήσουμε εμείς όπως πιστεύαμε καλύτερα την πληροφορία που μας έδωσε. Μερικές φορές τον ακούγαμε... άλλες όχι.
Η πείρα δεν μεταδίδεται και δεν αγοράζεται. Οι σκέψεις όμως που προέρχονται από την πείρα μπορούν να εμπνεύσουν και να ανοίξουν παράθυρα όταν οι πόρτες έχουν κλείσει.
Αυτές είναι οι σκέψεις του πατέρα μου, ενός ανθρώπου που λατρεύει τη ζωή. Είναι δώρα που μας έκανε, δώρα που μας βοήθησαν να βλέπουμε τη ζωή αλλιώς.
Εύχομαι να σας εμπνεύσουν για τη δημιουργία δικών σας σκέψεων, που θα δωρίσετε σε άλλους και θα συνεχίσετε τον κύκλο...
Θεοδώρα Βουτσά
Ο Κώστας Βουτσάς είναι ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31 Δεκεμβρίου 1931. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα έζησε στη Θεσσαλονίκη, όπου ξεκίνησε και την καριέρα του. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Τριανταφυλλίδη "Μακεδονικό Ωδείο" της Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε το 1952. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στην σκηνή ήταν το 1953 στο "Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης" με το έργο "Άνθος του Γιαλού". Την ίδια χρονιά έκανε και την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία "Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται" όπου εμφανίστηκε ως κομπάρσος. Στην Αθήνα ήλθε για μόνιμη εγκατάσταση το 1958 ύστερα από προτροπή της πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου Καλής Καλό. Μαζί της εμφανίστηκε στην επιθεώρηση "Πάρε Κόσμε" στο θέατρο "Περοκέ" (1958). Την επόμενη σεζόν εντάχτηκε στο δυναμικό του θεάτρου "Ακροπόλ" όπου εμφανίστηκε σε επιτυχημένες επιθεωρήσεις. Στον κινηματογράφο συνέχισε τις εμφανίσεις παίζοντας αρχικά σε δεύτερους ρόλους, όπως στις ταινίες "Η κυρά μας η μαμή" (1958), "Το αγόρι που αγαπώ" (1960), "Η Αλίκη στο ναυτικό" (1961) κ.ά.. Ξεχώρισε το 1961 στην ταινία του Γ. Δαλιανίδη "Ο Κατήφορος" και από την επόμενη χρονιά αρχίζουν οι πρώτοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι. Μία σειρά από πρωταγωνιστικούς ρόλους σε κωμωδίες, δίπλα σε γνωστούς άλλους πρωταγωνιστές, τον βοηθάνε να καθιερωθεί. Τον συναντάμε στις ταινίες "Μερικοί το προτιμούν κρύο" (1962), "Ο φίλος μου ο Λευτεράκης" (1963), "Ζητείται τίμιος" (1963), "Κάτι να καίει" (1964), "Τέντυ μπόι αγάπη μου" (1965), "Ραντεβού στον αέρα" (1965), "Κορίτσια για φίλημα" (1965). Μετά την καθιέρωση του ακολουθούν οι ταινίες "Το πιο λαμπρό μπουζούκι" (1968), "Ο άνθρωπος της καρπαζιάς" (1969), "Ένας άφραγκος Ωνάσης" (1969), "Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά" (1970), "Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ" (1970), "Εθελοντής στον έρωτα" (1971), "Αγάπησα μια πολυθρόνα" (1971), "Ο αντιφασίστας" (1972), "Επτά χρόνια γάμου" (1972), "Αγάπη μου παλιόγρια" (1972), "Τον αράπη κι αν τον πλένεις" (1973), "Ο αισιόδοξος" (1973), "Ένας τρελός, τρελός αεροπειρατής" (1973). Παράλληλα στο θέατρο την περίοδο 1964-72 εμφανίζεται ως συνθιασάρχης με όλα τα μεγάλα ονόματα της κωμωδίας, ενώ από το 1972 και μετά συγκροτεί δικούς του θιάσους. Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 76 ταινίες. Το 1982 σκηνοθέτησε την μοναδική του ταινία με τίτλο "Και το Λουρί της Μάνας". Το 1984 η επιτροπή ΦΕΚΘ τον τίμησε με ειδικό βραβείο για την συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο, με αφορμή την ταινία "Ο Έρωτας του Οδυσσέα" (1984) του Β. Βαφέα. Σημαντική ήταν και η παρουσία του στη μικρή οθόνη. Υπήρξε σύζυγος της Έρικας Μπρόγερ. Έχει τρεις κόρες, την πρώτη με την Έρικα Μπρόγερ και δύο με την δεύτερή του σύζυγο.
