Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα
... σαν κύμα γδέρνει τα βράχια
νοσταλγικά εισχωρεί στα απομεινάρια
ξεχασμένης σπηλιάς
λησμονημένης ανάμνησης
προσμένοντας την ηχώ
άλλης μιας θύμησης
κι άλλης μιας επιστροφής
μουρμουρίζοντας ξανά και ξανά
τη σαγήνη ταξιδιών
πάνω στα φτερά άυπνων γλάρων.
Νύχτες και νύχτες μένουν ξάγρυπνοι
αποκοιμίζοντας την απουσία
στην κόκκινη θάλασσα... της μνήμης.
