Της ψυχής μου αναλλοίωτο φως

«Θέατρο σκιών»:
Καθισμένος κάτω από τη μουριά
Σκεπτικός
Παρατηρεί την κίνηση των φύλλων
Ψιθυρίζουν μεταξύ τους μυστικά καθώς ο άνεμος
Ανέμελα τα κουνάει. Θρόισμα.
Αυτός, προσέχει τις σκιές.
Άλλες σαλεύουν, ζωντανεύουν κι αγριεύουν μπροστά του.
Άλλες, προτιμούν να ηρεμήσουν.
Του θυμίζουν τον εαυτό του.
Μια ζωή ζούσε στη σκιά της οικογένειας.
Τώρα, ζει στη σκιά της κοινωνίας.
Είχε γίνει κι αυτός μια σκιά.
Προτιμούσε, ωστόσο, να 'ναι μια σκιά
Ελεύθερη, ανέμελη, ξέγνοιαστη.
Οι σκιές των δέντρων ζωντανεύουν - τον καλούν
Να πλησιάσει.
Μοιάζουν.
Τον φωνάζουν γελαστά, τσιρίζουν σχεδόν και το βουητό
Του ανέμου φέρνει στ' αυτιά του τις φωνές τους.
Τώρα πια, ανήκει στον δικό τους κόσμο.