Ήταν ο Γκάντι ένας άγιος ειρηνιστής; Μπορεί να φέρει αποτέλεσμα η μη βία; Μπορεί η απεργία πείνας και ο αυτοβασανισμός να εγείρει τη συνείδηση του καταπιεστή; Ο πέμπτος πιο επιδραστικός πολιτικός επιστήμονας στον κόσμο καταρρίπτει τις κοινοτυπίες αναπτύσσοντας έναν στοχασμό με το βλέμμα στραμμένο στις εξεγέρσεις του σήμερα. Τι πίστευε πραγματικά ο αντιφατικός και παραποιημένος φιλόσοφος; Αυτός ο φίλος του θανάτου ο οποίος ισχυριζόταν πως "πράγμα που δεν έχουμε κλέψει, πρέπει ωστόσο να χαρακτηριστεί ως κλεμμένη ιδιοκτησία, εάν το κατέχουμε χωρίς να το χρειαζόμαστε". Ο Γκάντι, προς έκπληξη πολλών, απεχθανόταν τη δειλία περισσότερο απ' ό,τι τη βία - και ακόμη περισσότερο απεχθανόταν τη δειλία που ενδύεται με τον μανδύα της μη βίας. Γιατί η τελευταία, διακήρυττε, απαιτεί τα ύψιστα αποθέματα θάρρους: "αν είναι να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας για να δεχθούμε τις σφαίρες ή τις ξιφολόγχες στα γυμνά μας στήθη, πρέπει να συνηθίσουμε να στεκόμαστε ορθοί και αμετακίνητοι απέναντι στο ιππικό ή τα γκλοπ."
