Για μια ολόκληρη γενιά ο Ραούλ Βανεγκέμ ενσαρκώνει την απόλυτη ελευθερία που προσφέρει η γραφή μακριά από συμβιβασμούς, παζαρέματα και διακανονισμούς που επιβάλλουν η πραγματικότητα και ο συσχετισμός των δυνάμεων. Δεν πρόκειται για ένα ακόμα συνηθισμένο ανάγνωσμα αλλά για ένα ευσύνοπτο, μαχητικό βιβλίο που υπερασπίζεται ότι "δεν υπάρχει καλή και κακή χρήση της ελεύθερης έκφρασης" αλλά απλώς "ανεπαρκής χρήση". Απέναντι στις απαράβατες αλήθειες και τα κρατικά μυστικά, απέναντι στους νόμους για τη συκοφαντία, το ρατσισμό και την πορνογραφία, ο συγγραφέας θεωρεί ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε την ανοησία και την ατιμία, παρά μόνο αν αντιπαλέψουμε τις συνθήκες που τις καθιστούν δυνατές. Αυτό το προκλητικό κείμενο, με τη μεγάλη λογοτεχνική αξία, γκρεμίζει τις βιαιότητες του τρέχοντος πολιτικού λόγου, κλονίζει τις απόψεις των "σοφών", ταράζει τις "καλές προθέσεις" των μαθητευόμενων λογοκριτών, που θέλουν να υποβάλλουν σε περιορισμούς μια δραστηριότητα η οποία δεν πρέπει να υπόκειται σε κανέναν περιορισμό.
O Ραούλ Βάνεγκεμ, γιος σοσιαλιστή και αντικληρικαλιστή σιδηροδρομικού υπαλλήλου που συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση εναντίον των ναζί κατακτητών, γεννήθηκε τo 1934 και μεγάλωσε στην πόλη Λεσίν του Βελγίου. Σπουδάζει στις Βρυξέλλες λατινική φιλολογία και αρχίζει να διδάσκει στο πανεπιστήμιο. Το 1960 συναντά την Γκυ Ντεμπόρ και προσχωρεί στην Καταστασιακή Διεθνή μέχρι το 1970. Το 1967 γράφει ένα από τα θεμελιώδη κείμενα της ομάδας, την "Πραγματεία για την τέχνη του βίου προς χρήση των μελλοντικών γενεών", ενώ αρθρογραφεί τακτικά στο ομώνυμο έντυπο της ομάδας. Το 1970 έρχεται σε ρήξη με τον Ντεμπόρ και από τότε οι δύο άνδρες δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ. Έχει γράψει περισσότερα από 30 βιβλία.
