........... Τέλος, λίγο πριν από κάποιες εκλογές, εξαιτίας µιας συνεντεύξεώς του, στην Ηλιαία, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συµπεριέλαβε µετά από µικράν συνεργασίαν µε τον Τακόπουλο, όλες σχεδόν τις προτάσεις του για τον Πολιτισµό, και τις εξήγγειλε γραπτώς και στις προγραµµατικές δηλώσεις της Ν.Δ. Της Ν.Δ. αποτυχούσης εις εκείνας τα εκλογάς, τα µέτρα διά τον Πολιτισµόν ανεβλήθησαν δι εν οριστικόν "επ' αόριστον".
Ως εκ τούτου απεφάσισε ο Τακόπουλος να απευθυνθεί δι' αλληλογραφίας στον Κώστα Καραµανλή, αµέσως µόλις έµαθε ότι αυτοεχρήσθη Υπουργός Πολιτισµού εις την ιδίαν αυτού κυβέρνησιν. Αλλά και δι' έναν άλλον λόγο, διότι είχε και πολύ εγκάρδιους δεσµούς µε τους γονείς του, όπως και µε τον θείον του, κυρίως κατά το διάστηµα της επταετίας, όταν τον επισκεπτότανε, εκ µέρους του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, εις Παρισίους.
Τέλος µετά την αποκλειστικήν αποκάλυψιν αυτήν διά την αιτίαν των ηµικεκλεισµένων επιστολών προς Κώσταν Καραµανλή, ο Καλλιγράφος θα ήθελε να εξηγήσει και τον λόγον της συνευρέσεως του Μπόστ σ' αυτό το βιβλίο. Η συµπαρουσία του δεν έχει καµµία σχέση µε τας µη παραλλήλους επιστολάς του Μέντη προς τον Θείον του Κώστα, εις την Αυγήν, αλλά οφείλεται αποκλειστικά εις την συνεχιζοµένην επικοινωνίαν του Μέντη µε τον Πάρι, όπως αποδεικνύεται από τα "Χαιρετίσµατα από τον Μέντη, ή έν κατά Λουκιανόν Ενύπνιον µετά Χρύσανθον, σ' ένα µη Πλατωνικόν Συµπόσιον" εκδοθέν το 2006 από τις εκδόσεις του "Άλλου Κόσµου". Τα κείµενα άλλωστε του Μπόστ είναι πάντοτε επίκαιρα.
Ο Πάρις Τακόπουλος είναι περισσότερο άγνωστος ως συγγραφεύς της "Κενής Διαθήκης" και του δεύτερου τόμου της, "Απορία προς τα έθνη", παρά σαν κριτικός θεάτρου. Τι κι αν δεν σταμάτησε να γράφει κριτικές, από μετανηπιακής ηλικίας, με μερικά μόνο διαλείμματα, εις εποχάς θεομηνιών, οπότε προτιμούσε να δένει την σιωπή του!
Τα δεύτερα κριτικά του σημειώματα -πλην όσων είδαν το κατοχικό σκότος, ιεροκρυφίως, σε δικά του ιδιόχειρα αντιστασιακά περιοδικά, γραμμένα σε ώρες συσκοτισμού- δημοσιεύθηκαν στην "Ελληνική Δημιουργία" του Σπύρου Μελά το 1949, με τα ψευδωνυμικά αρχικά του Π.Ο.Τ., ως ανταποκρίσεις του επί παντός καλλιτεχνικού επιστητού στο Λονδίνο.
Οι πρώτες δύο θεατρικές κριτικές του, δημοσιεύθηκαν στην νέα "Εκλογή" της Ελένης Βλάχου. Μετά τη δεύτερη κριτική δεν υπήρξε τρίτη.
Του ιδικού του κριτικού ταλέντου, μη εκτιμηθέντος επαρκώς, εξακολούθησε να εκδίδεται από τον Ίκαρο, ποιητικώς και μυθιστορηματικώς ("Κλεινόν Άστυ" και "Αποστάται" μέχρι το σωτήριον, ειδικά γι' αυτόν, έτος '66, οπότε συνεργάστηκε με τα επανεκδοθέντα "Νέα Ελληνικά" του Ηρακλή και Ρένου Αποστολίδη, για να συνεχίσει το κριτικό του έργο ανενόχλητος, για ένα ολόκληρο χρόνο. Αυτές οι τακτικές κριτικές του, δεν του αύξησαν πολύ την δημοτικότητα στο χώρο του Θεάτρου, ίσως γιατί ήσαν περισσότερο ενοχλητικές, από το εκρηκτικό γέλιο του.
Το 1974 πήρε την εκδίκησή του από την Ελένη Βλάχου, όταν του ανέθεσε εν λευκώ την καλλιτεχνική διεύθυνση της Καθημερινής. Η συνεργασία του ήταν κι αυτή μάλλον σύντομη, γιατί κράτησε όσο και η εν λευκώ εντολή (Cherchez les femmes).
Έκτοτε γράφει ανελλιπώς, θα έλεγε κανείς μετά μανίας, στα κενά που του επιτρέπουν οι έμμετρες ή πεζές "Κενές Διαθήκες" του, θεατρικές κριτικές, επιτιθέμενος μανιωδώς κατά πασών των κακών μεταφράσεων, οι οποίες ομολογουμένως είναι περισσότερες από τις "κακές" κριτικές του.
Ακολούθησαν τα "Κριτικά", το 2002, καλύπτοντας κριτικές του έως το 1990. Τα "Κριτικά", του διαδέχθηκαν οι 2 τόμοι των "Θεατρικών" του από τα Ελληνικά Γράμματα.
Κατά τα άλλα ο Πάρις Τακόπουλος συνεχίζει την συγγραφή του πεντηκοστού θεατρικού του έργου, και την "Απόκρυφη Δευτέρα Απορία του", τον τρίτο τόμο της "Κενής Διαθήκης" του, ο οποίος θα προηγηθεί του επερχομένου τετάρτου. Τα υπόλοιπα είναι πάλι κριτική, ίσως γιατί αυτός δεν σκοπεύει σαν τον Σεφέρη να ξαναδέσει τη σιωπή του.
