Έχετε ακούσει για τους μοναχικούς ανθρώπους;
Οι μοναχικοί άνθρωποι είναι σαν τους μπαμπούλες, τους καλικάντζαρους και τις αγαπημένες λάμιες του αδελφού μου, πλάσματα νοσηρά και υποχθόνια. Ξεπετάγονται από τις σκοτεινές γωνίες, προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό. Προσπαθούν να ανήκουν, μα δεν ξεγελούν κανέναν. Κανείς δεν αντέχει να τους κοιτάζει για πολύ - γίνονται η άβυσσος που μας επιστρέφει το βλέμμα της.
Κι εγώ, η μικρή, πέρα από τον θάνατο αφοσιωμένη αδελφή του Συγγραφέα, διαβάζοντας το κύκνειο άσμα του, νιώθω ένα ρίγος θαυμασμού. Που προσπάθησε να ξεφύγει απ' τη μοίρα του μοναχικού ανθρώπου με τρόπο επικό. Αν ακόμα πιστεύετε ότι διαβάζετε μια ιστορία μίσους, να σας το μαρτυρήσω ότι, κάτω απ' τις γραμμές, κρύβεται μια μεγάλη, μια τεράστια ιστορία αγάπης.
