Η Ιστορία, όπως μας την αποκάλυψαν ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, έχει το κακό να μην τελειώνει και να επανέρχεται κάθε λίγο ως κωμωδία. Γιατί η Μαραθία χώρα θα αποτελούσε εξαίρεση; Αυτή η χώρα που δεσπόζει σε κάθε χάρτη, που εγκωμιάστηκε από φίλους και εχθρούς για τις μαραθόπιτές της, που υμνήθηκε από ποιητές και καλλιτέχνες για τα μαραθοκάραβά της δεν έχει άραγε δικαίωμα να στήσει σε κεντρική πλατεία της πρωτεύουσάς της τον ανδριάντα του Ελευθερωτή της; Δεν είναι λογικό να στείλει στο πολύβουο Παρίσι μια τριμελή επιτροπή προσωπικοτήτων προς εντοπισμό του καλύτερου γλύπτη, που θα ανελάμβανε αυτό το έργο; Αυτά έγιναν, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά αλλού κατέληξαν. Και το ερώτημα, που πλανάται σε κάθε Μαραθία χώρα, είναι: ζει ο Ελευθερωτής της; Ο ανδριάντας του αυτόν απεικονίζει;
Ο συγγραφέας, με τη σοβαρότητα που αποδίδει σε τέτοια ερωτήματα, παραδίδει τα αποτελέσματα των προσεγγίσεων και των ερευνών του, μιμητής της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων", θαυμαστής του λογοτεχνικού είδους που καλλιεργήθηκε στην Αγγλία του 18ου και 19ου αιώνα και έγινε γνωστό ως nonsense. Γιατί είναι βέβαιο πως πίσω από τα παιδαριώδη και τα ανόητα κρύβονται τα σπουδαία.
Ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, πεζογράφος και μεταφραστής, γεννήθηκε το 1940. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, ολλανδικά και σλοβενικά. To πρώτο βιβλίο του κυκλοφόρησε το 1962. Το 1995 αποκήρυξε ένα μεγάλο μέρος του συγγραφικού του έργου και ξανάγραψε τα μυθιστορήματα: "Σχόλια σχετικά με την περίπτωση", "Στα ίχνη της παράστασης", "Προς Οφρύνιο", "Το άγαλμα", "Το μήνυμα", "Η πρόσοψη". Αυτοί οι έξι τίτλοι συγκροτούν μια ενότητα που ονόμασε "Εξάμετρον". Έγραψε, επίσης, τα δοκίμια "Ο Φεβρουάριος αιών", όπου συνοψίζει τις κύριες εξελίξεις του 20ού αιώνα, "Παραμύθι της λογοτεχνίας", όπου υποστηρίζει πως η λογοτεχνία, έτσι όπως γίνεται αντιληπτή από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής της, και "Μνήμη και μνήμη", όπου συγκρίνει την ιστορική μνήμη με τη μνήμη του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Οι σπουδαιότερες μεταφράσεις του είναι: "Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ" (Ραμπελαί), "Δοκίμια" (Μισέλ ντε Μονταίνι), "Οraculo Manual" και "'Ηρωας" (Μπαλτάσαρ Γκρασιάν), "Τα ποιήματα του Αλμπέρτο Καγιέιρο" (Φερνάντο Πεσόα), "Η πεδιάδα στις φλόγες" (Χουάν Ρούλφο). 'Εχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας (1981), είναι Ιππότης της Τάξης Τεχνών και Γραμμάτων της Γαλλίας και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Διατηρεί το site www.philipdracodaidis.gr στο Internet, όπου μπορεί κανείς ν' αναζητήσει τις περιλήψεις, καθώς και χαρακτηριστικά αποσπάσματα των έργων του.
