Καταλάβαινε τώρα πως όλα έπρεπε να 'ναι έτσι ακριβώς: αυτή η γυναίκα, αυτός ο έφηβος και η απερίγραπτη οικειότητά τους μέσα σ' αυτό το σπίτι που ήταν κρεμασμένο στο χείλος μιας χειμωνιάτικης νύχτας, στην άκρη ενός απύθμενου γκρεμού, αποκομμένο από τη σφαίρα που έβριθε από αεικίνητες και αμείλικτες ανθρώπινες ζωές. Το ένιωσε σαν να ήταν η υπέρτατη αλήθεια. Μια αλήθεια που εκφραζόταν με το γαλαζωπό καθάριο φως πάνω στο κεφαλόσκαλο, τη μαρμαρυγή ενός αστερισμού πάνω ακριβώς από τον τοίχο της Χρυσής Ορδής, με την ίδια της τη μοναξιά εμπρός στο στερέωμα. Κανείς στον κόσμο αυτό δεν ήξερε πως εκείνη βρισκόταν εδώ, με το κορμί σχεδόν διάφανο από την παγωνιά και τα μάτια ορθάνοιχτα... Καταλάβαινε πως ετούτη η αλήθεια, αν την εξέφραζε κανείς με λόγια, ισοδυναμούσε με την παραφροσύνη. Εκείνη τη στιγμή, όμως, οι λέξεις μετουσιώνονταν σε μια γαλάζια αχλή και δε σήμαιναν τίποτ' άλλο πέρα απ' το φευγαλέο λαμπύρισμά τους μέσα στο φως των αστεριών...
Γεννημένος το 1957 στην πόλη Kρασνογιάρσκ της Σιβηρίας, ο Αντρέι Μακίν περιπλανήθηκε πολύ μέχρι να εγκατασταθεί στη Γαλλία, το 1987. Χάρη στη γιαγιά του, που του μάθαινε γαλλικά από την ηλικία των τριών χρόνων, γνώριζε ήδη άπταιστα τη γλώσσα της μελλοντικής του πατρίδας. Σ’ αυτή τη γλώσσα ήθελε πάντοτε να γράφει… Σχεδόν παράλληλα με τα γαλλικά, ανακάλυψε, παιδί ακόμη, την ποίηση, και η δεκαετία του ’70 τον βρίσκει φοιτητή, πρώτα στο Καλίνινγκραντ και μετά στη Μόσχα, όπου συμμετείχε σε ομάδες καλλιτεχνικής αμφισβήτησης και καταγγελίας του καθεστώτος. Μετά την αποφοίτησή του, εργάστηκε ως δάσκαλος σε σχολεία της επαρχίας που γεννήθηκε. Αλλά οι αχανείς εκτάσεις του τόπου του δεν του αρκούσαν. Ταξίδεψε πολύ: Σιβηρία, Άπω Ανατολή, Κεντρική Ασία, Ευρώπη, Αφρική, Αυστραλία. Στα 30 του φτάνει για πρώτη φορά στο Παρίσι και, άριστος γνώστης της γλώσσας, αποφασίζει να εγκατασταθεί εκεί. Μην μπορώντας να εξασφαλίσει εκδότη για τα πρώτα του έργα, αναγκάζεται να καταφύγει σ’ ένα τέχνασμα: παριστάνει πως τα χειρόγραφά του είναι μεταφρασμένα από τα ρωσικά. Η απάτη αυτή παίρνει τέλος με το τρίτο του έργο, το βιβλίο "Au temps du fleuve amour", με το οποίο αποφάσισε να επιβληθεί στους Γάλλους αναγνώστες μιλώντας τη δική τους γλώσσα. Αφού "υιοθέτησε" επίσημα τη γαλλική γλώσσα, ο Μακίν πήρε και τη γαλλική υπηκοότητα. Δεν επέστρεψε ποτέ στη Ρωσία, όπου δεν τον περιμένει πια κανείς, ούτε οικογένεια ούτε φίλοι. "Η Ρωσία που γνώρισα έχει αλλάξει πολύ. Οπότε επιστρέφω εκεί νοερά", λέει ο ίδιος. Ωστόσο, λίγο η προφορά του, λίγο το πάθος του όταν μιλάει για λογοτεχνία, λίγο οι συχνές του αναφορές στη Ρωσία, κάνουν τους αναγνώστες του να πιστεύουν πως ο Αντρέι Μακίν παραμένει αδιαφιλονίκητα Ρώσος. Το 1995 κατέκτησε τις επάλξεις της παγκόσμιας λογοτεχνίας με το μυθιστόρημα "Reves de mes etes russes", ένα διεθνές best-seller που πούλησε πάνω από δυο εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Την ίδια χρονιά το μυθιστόρημα "Le testament francais" του εξασφάλισε τόσο το βραβείο Goncourt όσο και το βραβείο Medicis, τα δυο σημαντικότερα βραβεία λογοτεχνίας στη Γαλλία. Tο 1997 ήταν επίσης υποψήφιος για το Εθνικό Λογοτεχνικό Βραβείο Κριτικών. Ο Αντρέι Μακίν μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο σπίτι του στη Μονμάρτη, σ’ ένα κτίριο που φιλοξενούσε άλλοτε ένα άσυλο φρενοβλαβών, το οποίο ο συγγραφέας έχει διαμορφώσει σε στούντιο με κήπο, με λουλούδια και φυτά που έχει φυτέψει ο ίδιος, και στο "ερημητήριό" του, σ’ ένα απομονωμένο χωριό της νοτιοδυτικής Γαλλίας. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει ρωσική λογοτεχνία στο Γυμνάσιο Τεχνών και Επιστημών του Πω.
Τα βιβλία του που έχουν εκδοθεί στη Γαλλία είναι:
"La fille d’un heros de l’Union Sovietique", εκδ. Robert Laffont, 1990
"Confession d’un porte-drapeau dechu", εκδ. Belfond,1992
"Au temps du fleuve amour", εκδ. Du Felin, 1994
"La testament francais", εκδ. Mercure de France, 1995
"Reves de mes etes russes", εκδ. Mercure de France, 1995
"Le crime d’Olga Arbelina", εκδ. Mercure de France, 1998
"Requiem pour l’Est", εκδ. Mercure de France, 2000
"La musique d’une vie", εκδ. Seuil, 2001
"La femme qui attendait", εκδ. Seuil, 2004
"L'Amour humain", εκδ. Seuil, 2006
"Le Monde selon Gabriel", εκδ. Editions du Rocher, 2007
Μη Διαθέσιμο
