Παρότι πέρασε μισός αιώνας, προσπαθώ όσο γίνεται να θυμηθώ με ακρίβεια πρόσωπα, γεγονότα και τοποθεσίες που πέρασα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια, προσπαθώ να βρω απαντήσεις για τις δικές μου απορίες, το δικό μου "γιατί", να βρω τους υπεύθυνους αυτής της αιματοχυσίας του ελληνικού λαού. Γράφοντας τα όσα έζησα και είδα με τα μάτια μου, αναφέρω παντού για θύματα και τραυματίες, όμως ποτέ στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, στο πεδίο της μάχης, δεν συνάντησα ούτε έναν Εγγλέζο, Αμερικανό ή Ρώσο στρατιώτη νεκρό, βρήκα μόνο Ελληνόπαιδα νεκρά και τραυματίες από τις δύο πλευρές.
... Η Ελλάδα μαυροφορέθηκε και από τις δύο πλευρές και την κύρια ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τη λήξη του Β' παγκοσμίου πολέμου την έχουν εξ ολοκλήρου οι "σύμμαχοι" με πρωτεργάτες τους Εγγλέζους.
... Μεγάλη ευθύνη φέρουνε οι Έλληνες πολιτικοί εκείνης της εποχής, που δεν σταθήκανε στο ύψος των περιστάσεων για να δούνε το συμφέρον του ελληνικού λαού, παραμερίζοντας τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, και φέρανε το έθνος σε μεγάλη εθνική ήττα και την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω.
[...]
Ο Θωμάς Μιχαλόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Σύνδενδρο (Τριβένι) Γρεβενών το 1922 από αγρότες γονείς. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας με 7 παιδιά, δύο κορίτσια και πέντε αγόρια. Τελείωσε το δημοτικό στο χωριό του, αλλά λόγω ανέχειας δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσει το σχολείο. Έτσι ασχολήθηκε με αγροτικές δουλειές στα κτήματα του πατέρα του. Το 1937-1938, πολύ νέος ακόμη, εργάστηκε ως εργάτης στην κατασκευή δρόμου στο χωριό Δοτσικό Γρεβενών και ως μαραγκός την περίοδο 1945-1946.
Από την αρχή της γερμανοϊταλικής και βουλγάρικης κατοχής της πατρίδας συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση στις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ, και αρχές του 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Από τις αρχές Μαρτίου του 1943 υπηρέτησε στα μάχιμα τμήματα του ΕΛΑΣ μέχρι την παράδοση των όπλων. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας καταδιώχθηκε, βασανίστηκε και κλείστηκε στις φυλακές, αποφυλακίστηκε χωρίς να του απαγγελθεί καμιά κατηγορία στις αρχές Μαρτίου του 1947, οπότε πέρασε στις γραμμές του ΔΣΕ, όπου παρέμεινε μέχρι τη λήξη του εμφυλίου πολέμου τον Αύγουστο 1949.
Η προσωρινή κυβέρνηση του βουνού, για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο ΔΣΕ, τον ανέδειξε σε υπολοχαγό. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες και τραυματίστηκε πολλές φορές. Μετά την ήττα του ΔΣΕ πέρασε στην Αλβανία και από εκεί στη Σοβιετικη Ένωση, με τελικό προορισμό τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν. Εκεί στην Τασκένδη φοίτησε και τελείωσε τη Σχολή Αξιωματικών.
Μετά από 30 χρόνια αναγκαστικής πολιτικής προσφυγιάς επαναπατρίστηκε στην Αθήνα.
Είναι παντρεμένος με την Ζαχαρούλα Τότσικα και έχει δύο κόρες γιατρούς.
Μη Διαθέσιμο
