ΞΥΠΝΗΜΑ
Ανασκαλέψαμε μια μέρα
τη σιωπή μας,
σαν μεθυσμένοι που δεν μπορούν
να σωπαίνουν πια.
Τα κατάβαθα ρίγη βγήκαν
κρατώντας λαχτάρες παλιές,
λογής λογής όνειρα σκονισμένα.
Ψηλάφισαν το πρόσωπό μας
να βρουν τα ίχνη του πόνου.
Ξαγρύπνησαν μαζί μας.
Έδυσαν και ανέτειλαν κι άλλη φόρα.
Μείναμε έτσι ασάλευτοι
μέσα στον χρόνο, σαν αιωρούμενοι
σε μια αιώνια στιγμή.
Νιώσαμε τη βροχή να κυλάει
στις μέρες μας.
Είδαμε τα αόρατα νήματα
να γράφουν την ιστορία μας
απ’ την αρχή.
Αναγνωρίσαμε τα μονοπάτια
της ζωής μας και πήραμε πίσω
τη δύναμή μας ξανά.
