Κάπου, κάποτε, σε μια χρονιά αλλοτινή, σε ένα μέρος μακρινό, κάπου ανάμεσα στα δέντρα του πιο όμορφου δάσους, τα πουλιά πέταξαν απότομα μακριά, αφήνοντας έρημα τα κλαδιά που είχαν καθίσει για να ξαποστάσουν από το μακρύ τους ταξίδι. Ίσως να ήταν ώρα τους να συνεχίσουν να πετούν προς τον ζεστό νότο, ίσως να τρόμαξαν και από τις φωνές των δυο παιδιών που τρέχοντας πλησίαζαν την τεράστια βελανιδιά.
Η Ζανέτα Κουτσάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων αγοριών. Εργάζεται ως νοσηλεύτρια και αρθρογραφεί για το site eidisoules.gr. Ασχολείται με την συγγραφή διηγημάτων από πολύ μικρή ηλικία. Διακρίθηκε στην πεζογραφία όταν ήταν ακόμη μαθήτρια δημοτικού, κατακτώντας το πρώτο βραβείο πεζού κειμένου σε πανελλήνιο διαγωνισμό με θέμα "Φιλία". Έκτοτε της έχουν απονεμηθεί αρκετοί έπαινοι για λοιπές συμμετοχές σε παρόμοιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το πρώτο της μυθιστόρημα, εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2015 με τίτλο "Θυμάμαι τα πάντα". Το δεύτερο κατά σειρά έκδοσης βιβλίο της είναι το "Αναμνήσεις με άρωμα espresso". Ακόμη, έχει ολοκληρώσει μια συλλογή από είκοσι διηγήματα, διδακτικού κατά βάση χαρακτήρα.
Αποσπάσματα των έργων, καθώς και διηγήματά της, μπορείτε να βρείτε στο προσωπικό της Blog http://zaneta-koytsaki9.webnode.gr/
