Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ ανήκει σ' εκείνη την κατηγορία δημιουργών που πέρασαν μέσα από το καμίνι όλων των γεγονότων που συγκλόνισαν την Ρωσία κατά τα πρώτα πενήντα χρόνια του 20ού αιώνα.
Ανάμεσα στα έργα του ξεχωρίζει και αυτός ο μικρός κύκλος θεατρικών έργων, τα οποία μπορεί στην εποχή τους να κατατάχτηκαν στην κατηγορία του Φανταστικού, στην πραγματικότητα όμως αποτελούν μεγάλες ψηφίδες μίας άλλης ολοκληρωμένης προσέγγισης που στις μέρες μας αποκαλείται λογοτεχνίας της Αντι-ουτοπίας.
"Το διαμέρισμα της Ζόγιας", μαζί με τα έργα του Γιεβγκένι Ζαμιάτιν, του Αντρέι Πλατόνοφ, του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι, του Αλεξέι Τολστόι κ.ά. αποτελούν μία πολύτιμη παρακαταθήκη της γενιάς των λογοτεχνών των δεκαετιών του 1920 και 1930, η οποία συνεχίζει τις μεγάλες παραδόσεις της ρωσικής λογοτεχνίας του 19ού αιώνα.
Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (1891-1940) είναι ένας από τους σημαντικότερους νεότερους δραματουργούς της Ρωσίας. Το έργο του διακρίνεται για την καυστική του σάτιρα και το διεισδυτικό του χιούμορ. Σπούδασε ιατρική, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Ήδη από τα πρώτα του έργα, τις συλλογές διηγημάτων "Διαβολιάδα" και "Τα μοιραία αυγά" (1925), εξέφρασε την αντίθεσή του στη σοβιετική πραγματικότητα. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά έργα του συμπεριλαμβάνονται και τα παρακάτω: "Η λευκή φρουρά" (1925), "Η καρδιά του σκύλου" (1925), "Το διαμέρισμα της Ζόικας" (1926), "Ο καλπασμός" (1928) "Το πορφυρό νησί" (1928) "Ο Μολιέρος" (1936), "Οι τελευταίες ημέρες" (θεατρική διασκευή 1940), "Μαύρο χιόνι" (ανολοκλήρωτο) και "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα", το οποίο ο συγγραφέας ξεκίνησε να γράφει το 1928 και το επεξεργαζόταν ως το θάνατό του. Το έργο του Μπουλγκάκοφ συνδέεται στενά με την ανανέωση του σοβιετικού θεάτρου, ιδιαίτερα μετά το 1955, ενώ η επίδρασή του στη σοβιετική λογοτεχνία υπήρξε τεράστια. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
