Είχα την τύχη να διαβάσω όλα τα μέχρι σήμερα γνωστά γραπτά της Εύης. Και η αίσθηση μου είναι η ίδια: μια διαρκής μετατόπιση από το ρεαλιστικό στο ρομαντικό, από το οικείο στο καινούργιο, από τη μια φορά στο για πάντα.
Η ποιητική αυτή συλλογή μπαίνει ορμητικά στη ζωή μας με την εύθραυστη εκείνη οικειότητα που έχουν τα πράγματα που μας δίνουν το μέτρο, μας κρατούν το ρυθμό και αποτελούν το σημείο αναφοράς μας.
Ο λόγος της πηγαίος, διεισδυτικός και προφητικός με γλώσσα καθημερινή παραπέμπει έντονα σ' όλους όσους αγάπησαν και αγαπούν στη ζωή τους γυναίκες.
Άρα τη ζωή. Τα όνειρα. Τις επιθυμίες. Τα παραμύθια με τις νεράιδες. Τα γιασεμιά. Τον Απρίλη. Τα ταξίδια. Τον άνθρωπο.
Να σέβεσαι τις λέξεις, γράφει κάπου η Εύη. Ο στίχος της μας αγκαλιάζει και μας ζεσταίνει. Ο στίχος της μας χωράει όλους. Η ωριμότητα, η ευαισθησία, ο λυρισμός και η ένταση της έκφρασης της ξαφνιάζουν, δονούν και ταυτόχρονα θωρακίζουν όλους όσους "δεν θα τελειώσουν ποτέ, παρά μόνο σαν ποίημα!".
(από τον πρόλογο του Θανάση Αγγ. Τσούρα)
Η Εύη Γλυνίδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Ασχολείται με τη Μουσική. Το 1987 συγκέντρωσε τις εφηβικές της μνήμες και έγραψε το πρώτο βιβλίο της - Πολιτικό Δοκίμιο με τον τίτλο "Καταγγελία" αφιέρωμα στον Αγωνιστή Αλέξανδρο Παναγούλη. Το 1997 επανέρχεται με 46 σύγχρονα ποιητικά κείμενα "Το δικαίωμα μιας γυναίκας".
