Το δικαίωμα προσωπικής επικοινωνίας γονέων και τέκνων αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του πυρήνα της οικογενειακής σχέσης. Η καθημερινή πρακτική και ο αυξανόμενος αριθμός των σχετικών δικαστικών αποφάσεων σηματοδοτούν την παθολογία όχι μόνο των οικογενειακών σχέσεων, αλλά κυρίως την παθολογία του νομικού συστήματος ρύθμισης και υλοποίησης του δικαιώματος. Τα κενά σε κανονιστικό επίπεδο είναι ασήμαντα μπροστά στις ελλείψεις στο επίπεδο της αποτελεσματικής υλοποίησης. Οι γνωστές δυσλειτουργίες του μηχανισμού δικαστικής προστασίας και οι χρόνιες αγκυλώσεις του διοικητικού μηχανισμού, ιδίως δε των δομών κοινωνικής πρόνοιας, στήριξης της οικογένειας και προστασίας της παιδικής ηλικίας επιτρέπουν εν τέλει τη μετάπτωση του δικαιώματος, από αξίωση σε μέσο εκβίασης, την οποία υφίσταται συχνά ο φορέας του.
Το δικαίωμα προσωπικής επικοινωνίας μελετάται συνήθως στο πλαίσιο γενικών έργων οικογενειακού δικαίου. Η παρούσα μελέτη συνιστά την πρώτη αυτοτελή έκδοση στην ελληνική βιβλιογραφία, με αυτό το αντικείμενο, χωρίς όμως να περιορίζεται στα όρια του αστικού δικαίου. Με τη συγκριτική ανάλυση της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομολογίας αποκρυσταλλώνεται και προτείνεται μια σειρά αρχών που θα έπρεπε να διέπει τη δράση και τις αποφάσεις των εθνικών, διοικητικών και δικαστικών αρχών, και συγκροτείται μια σειρά ουσιαστικών και διαδικαστικών εγγυήσεων ως προς την αποτελεσματική ρύθμιση και την υλοποίηση του δικαιώματος προσωπικής επικοινωνίας.
