Η Ευρώπη ενοποιεί τα δίκαια των χωρών της όχι μόνο μέσα στα πλαίσια της Ενώσεώς της, αλλά και εκτός αυτών. Αποτέλεσμα της τάσεως αυτής αποτελεί η διεθνής σύμβαση για το ευρωπαϊκό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που έχει κυρωθεί από την Ελλάδα. Μάλιστα η σύμβαση αυτή εκσυγχρονίσθηκε με αναθεωρητική πράξη. Εν τούτοις κρίνεται σκόπιμο να ερμηνευθεί παράλληλα τόσο η αρχική σύμβαση, όσο και η αναθεωρητική πράξη. Τούτο γιατί η αρχική σύμβαση ισχύει για τα μέχρι της αναθεωρητικής πράξεως χορηγηθέντα ευρωπαϊκά διπλώματα ευρεσιτεχνίας, αλλά και μετά από αυτήν απονεμηθέντα, όταν π.χ. ένα ή δύο συμβαλλόμενα κράτη δεν κύρωσαν την αναθεωρητική πράξη, στην οποία όμως προσχώρησε η Ελλάδα. Πάντως, η αναθεωρητική πράξη ερμηνεύεται κριτικά και ειδικότερα στο σημείο που παραπέμπει πολύ συχνά στον εκτελεστικό κανονισμό, δημιουργώντας δυσχέρειες στον ερμηνευτή του δικαίου, χωρίς να αγνοείται ότι η όλη κύρια σύμβαση αποτελεί εκτελεστικό δίκαιο της αναγνωρίσεως του ευρωπαϊκού διπλώματος ευρεσιτεχνίας.
