Τα κουπιά έσπασαν. Τα βήματα στέρεψαν. Ο χάρτης έφτασε στην τελευταία του σελίδα. Οι κινήσεις είχαν εξαντληθεί και δεν έμενε παρά μόνο μία. Ο λαθρεπιβάτης δίχως άλλη επιλογή έσφιξε στη χούφτα του όλα τα άλφα της στέρησης και έσπρωξε τη μοίρα του στο κενό της ιστορίας που ο ίδιος έγραψε. Καθώς έπεφτε, η τριβή με τη λύτρωση έβαζε στα ρούχα του φωτιά αφήνοντας πίσω μια φωτεινή γραμμή από τις λέξεις που δεν πρόλαβε να πει. Η πτώση δεν κράτησε ούτε δυο αράδες και το ταξίδι τέλειωσε πάνω στο νοτισμένο χώμα της θλίψης. Εκεί τον περίμενε ένας λιγνός άντρας με ένα μακρύ μούσι και όμορφα αχνά μάτια που κάποτε ήταν οδηγός λεωφορείου. Ο άντρας, που στον τόπο του τον αποκαλούσαν Νατζιχεβάν, τον περίμενε εδώ και αιώνες κρατώντας στα χέρια ένα μικρό σκονισμένο βιβλίο γεμάτο ονόματα, όνειρα και κατάρες. Ο λαθρεπιβάτης το πήρε δίχως δισταγμό κι έψαξε το όνομά του. Το βρήκε καρφωμένο μ' ένα δαμασκηνό μαχαίρι στη σελίδα που φύτρωνε ο μανδραγόρας. Καθώς αποκοιμήθηκε, το όνομά του αιμορραγούσε ακόμα μέσα στο όνειρο ενός αυτόχειρα...
Συνεχίζεται
Ο Πέτρος Κατσάκος γεννήθηκε το 1965 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 εγκατέλειψε τις σπουδές του στο κτήριο της Νομικής και πήρε τον δρόμο της δημοσιογραφίας. Ως απεσταλμένος του Mega και της ΕΡΤ ταξίδεψε για χρόνια σε δεκάδες γνωστές και άγνωστες, προσιτές και απρόσιτες, ειδυλλιακές αλλά και αιματοβαμμένες γωνιές του πλανήτη και το "Ημερολόγιο ενός λαθρεπιβάτη" είναι μια επιλογή συναισθηματικών σημειώσεων που γράφτηκαν στο περιθώριο ρεπορτάζ και πολεμικών ανταποκρίσεων. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στην εφημερίδα "Αυγή".
