Προτείνω την έννοια του σκηνικού δοκιμίου ως προϊόν μιας ανασύνταξης του αφηγηματικού λόγου προς εμπλουτισμό ενός ρεπερτορίου όπου θα προηγείται η διάνοια της ομάδας, ο καινοτόμος προσανατολισμός στη θεατρική πράξη. Ένα τέτοιο δοκίμιο θα προκύψει από τη δραματοποίηση ως σύνθετο φαινόμενο. Ο χαρακτήρας του εγχειρήματος θα κριθεί κατ' αρχάς από τον τρόπο εκταμίευσης των συγκινησιακών αξιών που περιέχονται σ' ένα πρωτότυπο αφηγηματικό κείμενο, ποιητικό ή πεζό. Η συν-κίνηση θα λειτουργήσει ως έμπνευση, θα εκθρέψει τον οίστρο και θα οδηγήσει στη δράση.
Ένα δοκίμιο, για να κατοχυρώσει το είδος του, θα πρέπει να τολμά στις σχέσεις του με το πρωτότυπο, να τέμνει, να καταλήγει στο θεσπέσιο εύρημα, στο παραστάτημα που θα δώσει την εξ ολοκλήρου πρωτόπειρη άποψη για το έργο τέχνης. Δοκιμάζω εδώ σημαίνει υπερβαίνω τους κανονισμούς, τα πρέπει, και νομοθετώ, με ανατρεπτικούς όρους, μια καλλιτεχνική πραγματικότητα. Η σκηνική πράξη έχει την ιστορία της, τις μεγάλες θεωρίες του θεάτρου, όπως του Stanislavsky, του Brecth κ.ά. Η ιστορία αυτή μας είναι άκρως χρήσιμη ως μάθημα, ακόμη και όταν οι σκηνικές αναζητήσεις μας απομακρύνονται από το αναμενόμενο, όπως οφείλουν να το κάνουν σ' ένα δοκίμιο. Γιατί οι ίδιες θεωρίες υποβαστάζουν την υποκριτική τέχνη, η οποία δεν αλλάζει ως τέχνη, παρ' όλες τις αμφισβητήσεις, τους νεωτερισμούς και τις υπερβάσεις που οφείλει να πραγματοποιεί ένα θεατρικό εγχείρημα.
Ο Τηλέμαχος Μουδατσάκις κατάγεται από το Ηράκλειο της Κρήτης. Είναι σκηνοθέτης και καθηγητής Θεωρίας και Πρακτικής του Θεάτρου στη Σχολή Επιστημών Αγωγής (Π.Τ.Δ.Ε.) του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ως σκηνοθέτης συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και το ΚΘΒΕ. Ιδρυτής του Θεάτρου των Vivi, ανέβασε, σε δικές του μεταφράσεις, έργα των: Ευριπίδη ("Ηρακλής Μαινόμενος", "Άλκηστις" - διεθνές φεστιβάλ της Avignon 2011), Αριστοφάνη ("Ειρήνη"), Σαίξπηρ ("Με το ίδιο μέτρο", "Ο έμπορος της Βενετίας"), Μολιέρου ("Οι ξιπασμένες", "Ο φιλάργυρος" κ.ά.), Καλντερόν, Μπέκετ, Νίκου Καζαντζάκη ("Μέλισσα") κ.ά. Έγραψε το λιμπρέτο σε δύο όπερες για νεανικό κοινό, από τις οποίες σκηνοθέτησε τη μία ("Ο Φρίξος και η Έλλη"). Δημοσίευσε άρθρα και μεγάλες μονογραφίες ("Η θεατρική σύνταξη", "Το θέατρο ως πρακτική τέχνη στην εκπαίδευση" κ.ά.). Έχει δώσει παραστάσεις σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και δίδαξε σε αντίστοιχα πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Άμφια εταίρας", ήταν υποψήφιο για το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος το 2008. "Ο χειροτέχνης του αίματος" είναι το δεύτερό του μυθιστόρημα.
