Ο Φαµπρίς Μελκιό θεωρείται σήµερα ένας από τους σηµαντικότερους σύγχρονους Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς. Από το 2001 µέχρι σήµερα έχουν δηµοσιευτεί πάνω από τριάντα θεατρικά του έργα, αρκετά από τα οποία έχουν αποσπάσει βραβεία και µεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Ο αναγνώστης των κειµένων του Μελκιό βρίσκεται συχνά µπροστά σε ένα σχετικά νέο είδος θεατρικής γραφής, το κινηµατογραφικό θέατρο. Η επιρροή του κινηµατογράφου (και κυρίως του µοντάζ) και της τηλε-πραγµατικότητας είναι προφανής και καθοριστική σε αρκετά του έργα. «Το κερί της ζωής µου» (ή «Ο συνένοχος θεατής»), αποτελεί µια καυστική, ανατρεπτική και τολµηρή θεατρική γραφή στην οποία συνδυάζονται στοιχεία ποιητικής κωµωδίας µε κάποια στοιχεία τραγωδίας µέσα από έναν έντονα αποδοµηµένο ελλειπτικό λόγο που σκιαγραφεί εύθραυστες διαταραγµένες συγκρουσιακές συναισθηµατικές σχέσεις στις οποίες εµπλέκεται, µε άµεσο τρόπο, «ο συνένοχος θεατής». Η υπόθεση : Ένα συνηθισµένο ζευγάρι στο οποίο ο άντρας είναι ασφαλιστής και η γυναίκα οργανώνει events. Στην επαναλαµβανόµενη και σταδιακά φθίνουσα καθηµερινότητά του, θα εισέλθει ένα τρίτο άτοµο που θα έρθει να ταράξει κοινωνικούς και θεατρικούς κώδικες. Πρόκειται για έναν άντρα, τον «άλλο άντρα» του έργου, που είναι ερωτευµένος µε τον άντρα του ζευγαριού και που αποφασίζει να «κρατήσει το κερί της ζωής τους», να γίνει δηλαδή ο «εξυπηρετικός» συνένοχος «τρίτος» της σχέσης τους, ζώντας µαζί µε το ζευγάρι, στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο δωµάτιο, οργανώνοντας-καθορίζοντας τη ζωή τους, τη σκηνική δράση αλλά και τη συµµετοχή του κοινού στη θεατρική πράξη. Θέατρο υψηλού επιπέδου από ένα από τα πιο αγαπηµένα παιδιά των Γάλλων κριτικών, κείµενο που, µέσα από ενίοτε ξέφρενους θεατρικούς ρυθµούς, παρασύρει µεταφραστή, αναγνώστη και θεατή σε µονοπάτια παρανοϊκών φαντασιώσεων µε έντονα ρεαλιστικά στοιχεία.
Ο Φαμπρίς Μελκιό γεννιέται το 1972 σε μια μικρή πόλη της Σαβοΐας, τη Μοντάν. Μετά το απολυτήριο του λυκείου με ειδίκευση στα οπτικοακουστικά μέσα, παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής με τη Julie Villmont και, στη συνέχεια, εργάζεται ως ηθοποιός στο θίασο Compagnie des Milefontaines, τον οποίο διηύθυνε ο Emmanuel Demarcy-Mota. Από το 1998, αρχίζουν να εκδίδονται και να μεταδίδονται από το ραδιόφωνο τα πρώτα του κείμενα για παιδιά ["Οι μικροί μελαγχολικοί" ("Les petits m?lancoliques", έργο που ανέβηκε και στην Ελλάδα από τη Σύγχρονη Θεατρική Σκηνή το 2006 στο Θέατρο Άλμα σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά) και "Ο κήπος του Μπομόν" ("Le jardin de Beaumont")]. Για το τελευταίο αυτό κείμενό του, αποσπά γαλλικά και διεθνή βραβεία. Από το 2001 μέχρι σήμερα, έχουν δημοσιευθεί πάνω από τριάντα θεατρικά του έργα κυρίως από τις εκδόσεις "L' Arche". Από το 2002, έργα του ανεβαίνουν σε όλη τη Γαλλία. Το 2003, η παράσταση του έργου του "Η μοιρασιά του διαβόλου" ("Le diable en partage") στο Theatre de la Bastille και στην Comedie de Reims αποσπά το βραβείο καλύτερης παράστασης γαλλικού έργου του Εθνικού Συνδικάτου Κριτικών. Επίσης, του απονέμεται το βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων (SACD) για τον καλύτερο νέο συγγραφέα ραδιοφωνικού έργου. Το 2004, η Ελλάδα έρχεται να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη θεατρική του πορεία αφού ανεβαίνει, για πρώτη φορά εκτός Γαλλίας, ένα δικό του έργο, "Η μοιρασιά του διαβόλου" από το ΚΘΒΕ στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου. Το έργο αναφέρεται στην πρόσφατη τραγωδία της Βοσνίας και επικεντρώνεται σε χαρακτήρες που αγωνίζονται να υπερασπιστούν τη ζωή απέναντι στο θάνατο και τον παραλογισμό. Τα τελευταία χρόνια, έργα του Μελκιό μεταφράζονται σε πάνω από δέκα γλώσσες και ανεβαίνουν σε θεατρικές σκηνές σε χώρες όπως η Ισπανία, η Γερμανία, η Ελβετία, το Μεξικό, η Χιλή, η Ρωσία και άλλες. Το 2008, του απονέμεται το "Βραβείο Θεάτρου της Γαλλικής Ακαδημίας" για το σύνολο του έργου του ενώ το 2010 δοκιμάζει τις δυνάμεις του και στη σκηνοθεσία ανεβάζοντας το έργο του "Tarzan Boy" που αποτελεί ένα στοχασμό γύρω από την ενηλικίωση και τις μαθητείες της ζωής.
