Το "Μοναστήρι της Πάρμας" του Σταντάλ (1783-1842) αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της γαλλικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Χαρακτηρίστηκε ως "αριστούργημα της λογοτεχνίας ιδεών" από τον Μπαλζάκ, "το ωραιότερο μυθιστόρημα του κόσμου" από τον Ίταλο Καλβίνο και απέσπασε πολλές διθυραμβικές κριτικές. Είναι το πιο προσωπικό απ' όλα τα έργα του συγγραφέα, με διαχρονική αξία, καθώς οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή του έργου, Φαμπρίς ντελ Ντόγκο, ανακατεύονται με τις ονειροπολήσεις, τις αναμνήσεις, τη νοσταλγία, τη ζωή και τους έρωτες του ίδιου του συγγραφέα. Η αφήγηση αρχίζει με μια αναπόληση για το Μιλάνο την εποχή της γαλλικής κατοχής (1796). Ο Φαμπρίς, ευγενικής καταγωγής και μέγας θαυμαστής του Ναπολέοντα, αποφασίζει να πάει να συναντήσει τον αυτοκράτορα του. Φτάνει τη στιγμή που ξεκινά η μάχη του Βατερλό. Όμως η μοίρα δεν τον προορίζει για στρατιώτη. Με μια σειρά συμπτώσεων, τυχαίων και παράδοξων περιστατικών, οδηγείται στη μάχη για την πραγματική ευτυχία, που για εκείνον είναι ο έρωτας.
Το μυθιστόρημα αποτέλεσε έμπνευση για κινηματογραφική ταινία, τηλεοπτική σειρά, όπερα και μουσική κωμωδία σε διαφορετικές χρονολογικές περιόδους, από τη δεκαετία του 1930 μέχρι και τις μέρες μας.
Ο Σταντάλ (ψευδώνυμο του Henri Beyle) γεννήθηκε στη Γκρενόμπλ το 1783 και σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανός από μητέρα. Ο πατέρας του ήταν εύπορος δικηγόρος και κτηματίας. Το 1799 έφυγε για το Παρίσι, κυρίως για να ξεφύγει από την πατρική εξουσία. Κατατάχθηκε στον στρατό του Ναπολέοντα τον Μάιο του 1800 και έλαβε μέρος στις εκστρατείες στην Αυστρία, στη Γερμανία και στη Ρωσία. Το 1815, μετά την πτώση του Ναπολέοντα, εγκαθίσταται στην Ιταλία, από όπου απελαύνεται ύστερα από επτά χρόνια ως ύποπτος κατασκοπείας. Επιστρέφει στο Παρίσι και διαμένει εκεί ως το 1831, οπότε επανέρχεται στην Ιταλία ως πρόξενος στην Τσιβιταβέκια, κοντά στη Ρώμη. Πέθανε στις 23 Μαρτίου του 1842, σε έναν δρόμο του Παρισιού, όπου είχε επανέλθει με αναρρωτική άδεια. Είχε ήδη συνθέσει την επιτύμβια επιγραφή του: "Έζησα, έγραψα, ερωτεύτηκα". Η ζωή του ήταν γεμάτη περιπλανήσεις και ερωτικά πάθη. Στα νεανικά του χρόνια αποπειράθηκε να γράψει θέατρο. Έμαθε να ζωγραφίζει και φιλοτέχνησε αίθουσες στο Παρίσι. Έγραψε μυθιστορήματα, βιβλίο για την ιταλική ζωγραφική, βιογραφίες του Χάιντν και του Μότσαρτ, ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Στο αριστούργημα του "Το Κόκκινο και το Μαύρο", η Ιστορία συνδέεται με τις προσωπικές ιστορίες εμβληματικών χαρακτήρων. Έχει χαρακτηρισθεί το μεγαλύτερο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα και είναι η πρώτη πραγματεία για την "επιτυχία", την καινούργια κοινωνική θεότητα.
