Το μπαούλο του αράπη

Για τον Ρόζο ο νους του ανθρώπου ψάχνει για την αλήθεια, για το ένα που υπήρχε στην αρχή και παραμένει ένα, αλλά και ενδεχομένως κανένα. Στο, "απόλυτο τίποτα", στο μη ον. Όμως, στην παγωνιά και την απαισιοδοξία του τίποτα, που βασανίζει τον συγγραφέα, απαντάει πάντα ο νους του ανθρώπου. Και γεννάει "την καταιγίδα, τα σκονισμένα να σαρώσει λείψανα των άστρων, κόντρα στην εντροπία, για να σώσει την ελπίδα". Που είναι το συνεχώς ζητούμενο. Η ελπίδα της ύπαρξής της.