Η ψυχή που βακχεύει, είναι μια ποιητική ψυχή. Είναι μια ψυχή, που αφήνει να εισρεύσει μέσα της η πλημμύρα των ζωικών εμπειριών, χωρίς να κατακλυσθεί και να πνιγεί από αυτές. Η βακχεύουσα ποιητική ψυχή, είναι μια ψυχή μαιναδική, που παλεύοντας διαρκώς με αυτή την πλημμύρα, της δίνει μορφή.
Ο Βάκχος έχει αφομοιώσει μέσα του τη μαινάδα, πριν προχωρήσει στην ήρεμη δημιουργική ζωή. Και διάγει την ήρεμη ζωή, όχι ενταφιάζοντας, αλλά ενορχηστρώνοντας μέσα του τη μανία.
Ο Βάκχος δεν είναι απαθής, ούτε καταλαμβάνεται από το αμόκ της μανίας. Μπορεί και ΚΑΝΕΙ ΜΕ τη μανία, μεταστοιχειώνοντάς τη σε δημιουργικότητα. Η δημιουργικότητα δεν είναι απωθημένη μανία. Είναι μανία οριακή, κάτι σαν "ήπια μέθη" ή "νηφάλιος μέθη".
