"Στα σαράντα μου χρόνια, εγώ, η Σαριτέ Σεντέγια, έχω σταθεί πιο τυχερή από τις άλλες σκλάβες. Θα ζήσω πολλά χρόνια και τα γηρατειά μου θα είν' ευτυχισμένα, γιατί το άστρο μου -το z'etoile- λάμπει ακόμα κι όταν η νύχτα είναι συννεφιασμένη. Έχω την τύχη να είμαι με τον εκλεκτό της καρδιάς μου όταν τα δυνατά του χέρια μού ξυπνάνε τη σάρκα. Απέκτησα τέσσερα παιδιά κι ένα εγγόνι, και όσα απ' αυτά είναι ζωντανά, είν' ελεύθερα. Η πρώτη μου ευτυχισμένη ανάμνηση είναι απ' την εποχή που ήμουν ακόμα ένα κοκαλιάρικο κι άγουρο κοριτσάκι και το σώμα μου λικνιζόταν στον ήχο των τυμπάνων. Το ίδιο και η πιο πρόσφατη ευτυχισμένη μου στιγμή, γιατί χτες τη νύχτα ήμουν στην Πλατεία του Κονγκό και χόρευα χωρίς καμιά έγνοια στο μυαλό, και σήμερα το σώμα μου είναι ζεστό και κουρασμένο".
Η Σαριτέ, παρ' όλο που ήταν σκλάβα στον Άγιο Δομίνικο στα τέλη του 18ου αιώνα, είχε άστρο στη ζωή της: στα εννέα της χρόνια την πούλησαν στον Τουλούζ Βαλμορέν, έναν πλούσιο γαιοκτήμονα, αλλά δεν γνώρισε την εξοντωτική ζωή στις ζαχαροφυτείες, γιατί πάντα ήταν οικιακή σκλάβα.
Με την έμφυτη καλοσύνη της, τη δύναμη του χαρακτήρα και την τιμιότητά της, μοιραζόταν τα μυστικά και την εξυπνάδα της με τους δικούς της, τους σκλάβους, βοηθώντας τους να επιβιώνουν, και γνώριζε τις αθλιότητες των αφεντικών, των λευκών.
Η Σαριτέ έγινε το κέντρο ενός μικρόκοσμου όπου καθρεφτιζόταν όλη η ζωή της αποικίας: ο αφέντης Βαλμορέν, η φιλάσθενη Ισπανίδα γυναίκα του κι ο ευαίσθητος γιος τους ο Μορίς, ο σοφός γιατρός Παρμεντιέ, ο στρατιωτικός Ρελέ, η μιγάδα παλλακίδα Βιολέτα, η θεία Ρόζα η θεραπεύτρια, ο Γκάμπο, ο όμορφος επαναστάτης σκλάβος... και πολλοί άλλοι πρωταγωνιστές σ' έναν άγριο ξεσηκωμό που θα ’φερνε την καταστροφή στον τόπο τους και θα τους έδιωχνε μακριά.
Όταν το αφεντικό της την πήρε στη Νέα Ορλεάνη, άρχισε για τη Σαριτέ μια καινούργια εποχή, όπου θα πετύχαινε το σπουδαιότερο πράγμα που επιθυμούσε: την ελευθερία της. Μακριά απ' τον πόνο και τον έρωτα, την υποταγή και την ανεξαρτησία, τις επιθυμίες της κι όσα της επέβαλλαν ως τότε, η Σαριτέ θα μπορέσει να στοχαστεί με νηφαλιότητα το παρελθόν και θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως πράγματι είχε άστρο στη ζωή της.
"Παρ' όλο που είμαι Χιλιανή, γεννήθηκα συμπτωματικά στη Λίμα. Είχα έναν πατέρα που εξαφανίστηκε χωρίς ν' αφήσει αναμνήσεις. Η μητέρα μου ήταν ο φάρος της ζωής μου· ίσως γι' αυτό μου είναι πιο εύκολο να γράφω για γυναίκες. Εκείνη μου έδωσε, σε μια ηλικία που τα άλλα κοριτσάκια παίζουν με τις κούκλες, ένα τετράδιο για να καταγράφω τη ζωή, σπέρνοντας έτσι το σπόρο που τριάντα χρόνια αργότερα θα με έκανε να εισβάλω στη λογοτεχνία". Η Ιζαμπέλ Αλιέντε -ανιψιά του προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, που σκοτώθηκε στο πραξικόπημα του 1973 - γεννήθηκε το 1942, παντρεύτηκε δυο φορές και απέκτησε δυο παιδιά και δυο προγόνους. Δούλεψε ασταμάτητα από τα δεκαεπτά της χρόνια, πρώτα σαν δημιοσιογράφος και έπειτα σαν συγγραφέας. Το 1982, όταν δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Το σπίτι των πνευμάτων", έγινε αμέσως ένα από τα κορυφαία ονόματα συγγραφέων στη γλώσσα του Θερβάντες. Ακολούθησαν, με την ίδια επιτυχία, άλλα έξι μυθιστορήματά της, "Του έρωτα και της σκιάς", "Εύα Λούνα", "Ιστορίες της Εύα Λούνα", "Το επουράνιο σχέδιο", "Κόρη της μοίρας" και "Φωτογραφία σε σέπια". Έγραψε επίσης τα βιβλία "Πάουλα", "Αφροδίτη", κ.ά. Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες, και στα ελληνικά κυκλοφορούν όλα από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα".
Μη Διαθέσιμο
