Σε ένα ορεινό χωριό της Θεσσαλίας συγκεντρώνονται συγγενείς και φίλοι για το "ξενάχωμα", την ανακομιδή των οστών μιας γιαγιάς από το μνήμα στο οστεοφυλάκιο. Το έθιμο όμως της εκταφής από τα συγγενικά μέλη της οικογένειας - σύμφωνα με την παράδοση του τόπου - γίνεται αφορμή να "ξεθαφτούν" πολλές προσωπικές και συλλογικές εφιαλτικές ιστορίες και μνήμες από τον Εμφύλιο και την ερήμωση του χωριού, που οδηγούν τελικά στην "άδοξη" διάλυση της οικογενειακής εκδήλωσης.
Στο αφήγημα ξαναζωντανεύουν η δραματική δεκαετία του '40, η μετεμφυλιακή περίοδος και η μεγάλη μετανάστευση από την ελληνική ύπαιθρο προς ευρωπαϊκές και υπερπόντιες χώρες.
Οι ήρωες του αφηγήματος είναι υπαρκτοί και πραγματικές οι επιμέρους ιστορίες, οι οποίες με την τραγική τους δύναμη αποκτούν τη συμβολική διάσταση μιας δύσκολης εποχής, που "βρικολακιάζει" συνειρμικά, ακόμη και σήμερα, ανάμεσα στους ανθρώπους που τη βίωσαν ή δοκίμασαν τους πικρούς καρπούς της.
Ο Χρίστος Ν. Ζαφείρης γεννήθηκε το 1945 στην Κρανιά Ελασσόνας και ζει από το 1963 στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Αρχαιολογίας και Τέχνης του ΑΠΘ, δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ. Εργάστηκε στις εφημερίδες "Θεσσαλονίκη", "Εγνατία", "Βήμα" και "Νέα". Διατέλεσε διευθυντής σύνταξης στον "Αγγελιοφόρο της Κυριακής" και αναπληρωτής διευθυντής της κυριακάτικης έκδοσης και του "Αγγελιοφόρου". Αρθρογραφούσε ως τον Απρίλιο του 2010 στον "Αγγελιοφόρο της Κυριακής", στον οποίο έγραφε και μια σελίδα με ιστορικά θέματα και πρόσωπα της Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε επίσης στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο (ΕΡΤ, ΕΤ3, "95,8 FΜ", "Ράδιο-Παρατηρητής") με εκπομπές λόγου και ντοκιμαντέρ για τον ελληνισμό της διασποράς, τη Βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται ιδιαίτερα με τη μελέτη της τοπιογραφίας, ιστορίας και προσωπογραφίας της Θεσσαλονίκης. Για τη Θεσσαλονίκη και το μείζονα ελληνισμό. Γνωστό βιβλίο του, που έγινε και τηλεοπτική σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, είναι ο "Βαλκάνιος πραματευτής". Έχει συνδικαλιστική συμμετοχή στον επαγγελματικό του χώρο (μέλος Δ.Σ. ΕΣΗΕΜ-Θ και ΠΟΕΣΤ) και σήμερα είναι αντιπρόεδρος του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ, όπου έχει επιμεληθεί τρεις μεγάλες εκθέσεις του για τους πρώτους Έλληνες δημοσιογράφους Μαρκίδες Πούλιου και τον παράνομο Τύπο της Εθνικής Αντίστασης και της Δικτατορίας. Το 2005 πήρε το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση. Εργάστηκε επίσης στη μέση εκπαίδευση ως φιλόλογος και στον τομέα των εκδόσεων. Συνταξιοδοτήθηκε το 2006 και συνεχίζει με τη συγγραφή.
