Μπροστά στη σορό του πατέρα του, ο Μίμης αυτοψυχογραφείται.
Η συγκυρία της κηδείας, αλλά και των συνθηκών κάτω από τις οποίες συνέβη ο θάνατος, σκηνοθετούν την υπέρβαση: αγγίζοντας ο πρώτου βαθμού εξ αίματος συγγενής του τεθνεώτος το ορόσημο κατάφασης και ακύρωσης του πόνου, αποτολμά την επιλογή του τρόπου ζωής του.
Μέσα όμως από τη διαταραγμένη στάση του στη διάρκεια της τελετής ίσως να διαγράφεται ένα αίνιγμα: ποιος άραγε από τους δυο πρωταγωνιστές της, ο νεκρός ή ο ζωντανός, διεκδικεί πιο αποτελεσματικά αυτό το ξόδι σαν σύμβολο δικαίωσης και καταδίκης του;
Ο Κώστας Κριτσίνης γεννήθηκε στην Ερμούπολη. Σπούδασε Νομικά και δικηγόρησε. Διετέλεσε επί μια δεκαετία Νομάρχης. Είναι μεταφραστής του Ζιλιέν Γκρακ («Η Ακτή των Σύρτεων»), του Κλοντ Ντελαρί («Περιμένοντας τον Πόλεμο», «Ο θρίαμβος των Ελεφάντων»), του Πάτρικ Γκρένβιλ («Τα Μαύρα Φρούρια»), του Μπερνάρ Πιες («Στον Αστερισμό του Κυνός»), του Μισέλ Ρίο («Το Μοιραίο Λάθος»), του Λουις Μιζόν («Ο θάνατος του Ίνκα»), του Γιαροσλάβ Πουτίκ («Ο Άνθρωπος με το ξυράφι»), της Σέλμα Λάγκερλεφ («Το βιβλίο των Χριστουγέννων»), (Εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος), του Ανρί Τρουαγιά («Η Ζωή και το Έργο του Ντοοτογέφσκι»), (Εκδόσεις Πελεκάνος), του Παναΐτ Ιστράτι («Προς την Άλλη Φλόγα»), (Εκδόσεις Κάλβος), κ.ά.
