Οι οργανωμένες μορφές του λαϊκού θεάτρου σε έναν πλούσιο πολιτισμό παραστατικών δρωμένων είναι το θέμα αυτού του τόμου. Μέσα από μια συγκριτική προσέγγιση παραδειγμάτων οι αναζητήσεις του Βάλτερ Πούχνερ κινούνται με άνεση στο παραδοσιακό κουκλοθέατρο, την ιστορία του Καραγκιόζη και τις λαϊκές παραστάσεις της Ερωφίλης και φθάνουν έως τις επτανησιακές ομιλίες, το θρησκευτικό θέατρο ως μαζικό θέαμα από τις Άλπεις ως το Αιγαίο, και το ερασιτεχνικό θέατρο της ελληνικής επαρχίας.
Με το βιβλίο αυτό ολοκληρώνεται η εκδοτική σειρά για τη λαογραφία που ξεκίνησε το 2007. Ο διεθνώς διακεκριμένος καθηγητής Βάλτερ Πούχνερ με τις μακροχρόνιες αναζητήσεις του σε αρχεία, συλλογές και επιτόπια έρευνα παραδίδει ένα corpus συστηματικών μελετών που συνθέτουν έναν καταστατικό χάρτη των κύριων τάσεων της σύγχρονης λαογραφίας, ενώ εισάγει νέους κλάδους και ειδικεύσεις, όπως είναι η θεωρητική λαογραφία, η λαογραφική συγκριτολογία, η εφαρμοσμένη και η θεατρολογική λαογραφία.
Το πλούσια τεκμηριωμένο έργο προσφέρει τα μεθοδολογικά εννοιολογικά εργαλεία της λαογραφικής επιστήμης, ενώ δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Η συνολική εργασία χαρακτηρίζεται από μια υπερεθνική και δια-γλωσσική διάσταση, επεκτείνοντας το ερευνητικό ενδιαφέρον σε όλη τη Βαλκανική (και τη Μικρασία και τη Μεσόγειο), προχωρώντας σε συγκρίσεις και τυπολογίες, και δίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μια ισχυρή ώθηση στο άνοιγμα της εθνικής επιστήμης της λαογραφίας σε μια υπερεθνική προοπτική, που συμπεριλαμβάνει όλο τον χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Η πρωτοτυπία και η πολύπλευρη θεωρητική προσέγγιση του Βάλτερ Πούχνερ καθιστούν τη σειρά αυτή απαραίτητη για τους σύγχρονους μελετητές του λαϊκού πολιτισμού, τους φοιτητές και όσους ενδιαφέρονται για την τελεστικότητα του πολιτισμού των Βαλκανίων.
Ο Βάλτερ Πούχνερ γεννήθηκε στη Βιέννη το 1947. Σπούδασε επιστήμη του Θεάτρου (Θεατρολογία) στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, με μια εργασία για το νεοελληνικό θέατρο σκιών. Το 1977 ανακηρύχθηκε υφηγητής, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, με μια διατριβή για τη γέννηση του θεάτρου στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Από τότε έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Δίδαξε επί δώδεκα χρόνια Ιστορία Θεάτρου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1989 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην αρχή στο Τμήμα Φιλολογίας και από το 1991 στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, του οποίου διατελεί αντιπρόεδρος. Παράλληλα δίδασκε έως το 2006 Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και έχει μετακληθεί πολλές φορές ως επισκέπτης καθηγητής σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια. Το 1994 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών και το 2001 παρασημοφορήθηκε για τις επιστημονικές του επιδόσεις με τον "Αυστριακό Σταυρό Τιμής για την Επιστήμη και την Τέχνη". Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 90 βιβλία και 400 μελετήματα για θέματα του ελληνικού και βαλκανικού θεάτρου, της συγκριτικής λαογραφίας, των βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών εν γένει, καθώς και της θεωρίας του θεάτρου και του δράματος.
