Φθινόπωρο...
Δυο μεσήλικες άνδρες έχουν απομείνει οι μοναδικοί κάτοικοι ενός ορεινού χωριού της Μεσσηνιακής Μάνης, ερημωμένου από την εσωτερική και την εξωτερική μετανάστευση. Βρίσκονται σε αντίπερες όχθες, εκεί, όπου στάθηκαν πριν τριάντα χρόνια, όταν τους χώρισε ο έρωτας μιας κοπέλας, με τα νεανικά τους όνειρα να κοίτονται ανάμεσά τους σαν σωρός υλικών κατεδαφίσεως. Για τριάντα χρόνια αποφεύγονται συστηματικά μεταξύ τους. Το παρελθόν, το οποίον ανάγεται στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, είναι πάντα εκεί να τους χωρίζει, ακόμα και τώρα που βουλιάζουν στην ερημιά, και βιώνουν δραματικά την μοναξιά. Βλέπονται μονάχα από μακριά, παρακολουθώντας ο ένας τις κινήσεις του άλλου... Ώσπου, κάποια μέρα, ένα εντελώς ασυνήθιστο γεγονός, συνδυασμένο με απίστευτες συμπτώσεις, τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο!...
Ένα δυνατό ψυχογράφημα, μέσα από μια ενδιαφέρουσα ιστορία με απρόβλεπτες εξελίξεις και ανατροπές, οι οποίες ωθούν τους ήρωες στα όριά τους. Μια ιστορία, δοσμένη με μεγάλη παραστατικότητα, μέσω της τέχνης του λόγου: Παρομοιώσεις, μεταφορές, αλληγορίες, ζωηρές περιγραφές, κάποιες φορές και χιούμορ που ελαφρύνει τις έντονες σκηνές, μεταφέρνουν τον αναγνώστη στον τόπο, τον χρόνο και το περιβάλλον της αφηγήσεως, τον βάζουν μέσα στις ψυχές και στις σκέψεις των ανθρώπων, τον κάνουν να ζει έντονα τα γεγονότα και τις καταστάσεις, να ταξιδεύει, να απολαμβάνει τοπία και εικόνες της φύσεως...
Ένα μυθιστόρημα, που γεμίζει τον αναγνώστη με συναισθήματα, που τον κρατά μέχρι την τελευταία του σελίδα σε ενδιαφέρον και που, όταν κλείσει το βιβλίο, νοιώθει να δονούνται ακόμη μέσα του οι πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχής του!
Η Έφη Πολυγιαννάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πύλο, την ιστορική πόλι της Μεσσηνίας και σπούδασε στην Αθήνα Πληροφορική. Τό εξαιρετικό ενδιαφέρον της για την Αρχαιολογία και ιδιαιτέρως για την προϊστορική Αρχαιολογία γρήγορα την οδήγησε στον συναρπαστικό κόσμο της έρευνας. Συστηματική ερευνήτρια πλέον συγκεντρώνει στοιχεία, κάνει συγκριτικές μελέτες, παρακολουθεί τα ειδικά μαθήματα της Αρχαιολογικής Εταιρείας για την Γραμμική γραφή Β και το 1996 εκδίδει το βιβλίο της "Ο δίσκος της Φαιστού μιλάει ελληνικά", με την πρωτότυπη εργασία της περί των προαλφαβητικών γραφών στην Ελλάδα. Εκεί αποδεικνύει με αδιάσειστα στοιχεία ότι η φωνητική αξία του κάθε συλλαβογράμματος της Γραμμικής γραφής Β και της Κυπριακής συλλαβικής είναι η ακροφωνία (πρώτη συλλαβή ελληνικής λέξεως, που είχε το προγονικό του ιερογλυφικό σύμβολο στα Κρητικά ιερογλυφικά συστήματα γραφής με αναπόφευκτο πλέον το συμπέρασμα ότι τα Κρητικά ιερογλυφικά είναι ελληνική γραφή. Επίσης δε αποδεικνύει και την καταγωγή του ελληνικού Αλφαβήτου από τις Γραμμικές γραφές. Η εργασία αυτή προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση και παρουσιάστηκε από τη συγγραφέα σε δύο σχετικά διεθνή Συνέδρια, όπου έτυχε πολύ ευνοϊκής αποδοχής. Το βιβλίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία, πραγματοποιώντας πολλαπλές εκδόσεις. Εν συνεχεία η Έφη Παλυγιαννάκη, αφού διδάχθηκε τον Όμηρο από το πρωτότυπο στα μαθήματα της Ελληνικής Αγωγής γράφει τα κείμενα στην εικονογραφημένη έκδοση των επών (εκδ. Γεωργιάδη) με ακριβή μετάφραση των Ομηρικών στίχων, ένα πρωτότυπο έργο αξιώσεων. Είναι ιδρυτικό μέλος του Αριστοτελικού Ομίλου Αθηνών και μέλος και άλλων ομίλων, όπως της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς και της Εταιρείας Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας (Ε.Μ.Α.Ε.Μ.).
