Στο βιβλίο αυτό μελετάται η επικοινωνία από την οπτική (κυρίως) της κοινωνικής ψυχολογίας. Η επιστήμη αυτή προσπαθεί να προτείνει πλήρεις ερμηνείες των «εν καταστάσει» ανθρώπινων συμπεριφορών, θεωρεί ότι οι σχέσεις και οι αλληλεπιδράσεις καθορίζονται μεν από οικολογικές, κοινωνικές και συμβολικές δομές ανεξάρτητες της προσωπικότητας των ατόμων, αλλά ότι αυτές οι προσωπικότητες, στο πλαίσιο και στο ευρύτερο πεδίο ύπαρξής τους, διαμορφώνουν ένα πολύπλοκο και αδιαλείπτως εξελισσόμενο ιστό διαπροσωπικών δεσμών, πρακτικών και επικοινωνιών (δυαδικών και ομαδικών, πραγματικών και φανταστικών). Προσεγγίζοντας λοιπόν την επικοινωνία μεταξύ των προσώπων, προτείνουμε περιγραφές και ερμηνείες που επιχειρούν τη σύνδεση μεταξύ του καθαυτό ψυχολογικού επιπέδου, του επιπέδου της ατομικής κοινωνικής συμπεριφοράς, του επιπέδου των διαπροσωπικών σχέσεων και αλληλεπιδράσεων, αυτού των ομαδικών δράσεων και τέλος αυτού των συλλογικών διεργασιών: ψυχικοί και κοινωνικοί προσδιορισμοί διαπλέκονται στη βάση των τρόπων με τους οποίους τα πρόσωπα νοηματοδοτούν και βιώνουν τις κάθε είδους καταστάσεις και έρχονται σε επαφή με τους άλλους.
Ο Νικόλας Χρηστάκης, γεννημένος στην Αθήνα το 1958, είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Besancon και πήρε το διδακτορικό του στην κοινωνική ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Paris X-Nantere. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν θέματα ταυτότητας, κοινωνικής σκέψης και επικοινωνίας, στενών διαπροσωπικών σχέσεων και τελετουργικότητας. Έχει γράψει άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και έχει μεταφράσει και επιμεληθεί πολλά επιστημονικά (και λογοτεχνικά) κείμενα. Έχει γράψει τα βιβλία "Μουσικές ταυτότητες: αφηγήσεις ζωής μουσικών και συγκροτημάτων της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής ροκ" (1994), "Μοτοσυκλέτα: ριψοκινδύνευση και ιερό" (2003) και (σε συνεργασία με την Μπετίνα Ντάβου) "Τα παιδιά μιλούν για την υγεία και την ασθένεια: κοινωνικές αναπαραστάσεις της υγείας και της ασθένειας σε παιδιά 10 ετών" (1994). Επίσης, έχει επιμεληθεί με τον Κλήμη Ναυρίδη τις συλλογές κειμένων "Ταυτότητες: ψυχοκοινωνική συγκρότηση" (1997), "Κοινωνίες σε κρίση και αναζήτηση νοήματος" (2005) και "Το υπερνεωτερικό υποκείμενο" (2010).