Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να γίνει κατανοητό από τον Κύριλλο, τον έναν από τους δύο γιους του Ουάιλντ, το πραγματικό μέγεθος του πατέρα του, όπου σε δημόσια εκπομπή του ΒΒC ομολόγησε πως τον θυμότανε να τους διηγείται (στον αδελφό του και τον ίδιο) την ιστορία του εγωιστή γίγαντα και άλλα παραμύθια για να κοιμηθούν.
Η ομολογία αυτή του Κύριλλου έχει μια μικρή φιλολογική αξία, γιατί μας μαθαίνει πως τα παιδικά παραμύθια, τα τόσο αισθαντικά και ευαίσθητα αυτά παραμύθια του Ουάιλντ, δεν είναι ένα μέρος της φιλολογικής παραγωγής του για να κριθούν ανάλογα με το ταλέντο του αλλά δημιουργήθηκαν για να καλύψουν μια πρακτική ανάγκη της καθημερινής ζωής του, άρα προϊόντα της μεγαλοφυΐας του.
Στις προλογικές αυτές γραμμές δεν είναι δυνατόν να κριθούν τα παραμύθια του Ουάιλντ, αλλά αξίζει τον κόπο να έχει υπόψη του ο αναγνώστης -κυρίως ο μεγάλος- πως στον πυρήνα του μύθου εμπεριέχεται η πλούσια λαϊκή παράδοση της Ιρλανδίας, μια παράδοση που είχε μεταδοθεί σε αυτόν, τον φανατικό της αισθητικής, από την ποιήτρια μητέρα του.
Η παράδοση του νησιού παντρεύτηκε με ένα από τα πιο λαμπρά και ευαίσθητα πνεύματα του κόσμου και από αυτόν το γάμο προκύψανε αυτά τα μικρά διαμάντια ευαισθησίας, καλαισθησίας και αισθαντικότητας.
Περιέχονται οι ιστορίες: "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας", "Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο", "Ο εγωιστής γίγαντας", "Ο αφοσιωμένος φίλος", "Μια διαπρεπής ρουκέτα", "Ο νεαρός βασιλιάς", "Τα γενέθλια της Ινφάντα", "Ο ψαράς και η ψυχή του", "Το αστερογέννητο παιδί".
Ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο' Φλάερτυ Ουίλς Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1854. Σπούδασε στο Trinity College του Δουβλίνου, κι αμέσως έπειτα στην Οξφόρδη. Η πρώτη του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1881. Aργότερα, μετά το γάμο του με την Κόνστανς Λόυντ (1884), δημοσίευσε μια σειρά από παιδικά παραμύθια. "Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη" είδε το φως της δημοσιότητας το 1891, αλλά η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Ουάιλντ έμελλε να προέλθει από το θέατρο, με τη "Βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμηρ" (1892). Ακολούθησαν άλλα τρία θεατρικά έργα: "Μια γυναίκα χωρίς σημασία", "Ο ιδανικός σύζυγος" και "Η σημασία του να είσαι τίμιος", ενώ το τέταρτο, "Η Σαλώμη", απαγορεύτηκε στην Αγγλία και δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1893. Το 1895 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Από τη θητεία του στη φυλακή γεννήθηκαν τα δύο αριστουργήματά του, "Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ" και το "De Profundis". Μετά την αποφυλάκισή του το 1897, εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι, ως το θάνατό του το 1900.
